Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hutch 'Thermals' Harris bracht zijn 4-sporenrecorder naar de lommerd en stadsgenoot Hart Gledhill kwam de volgende dag langs en kocht het barrel voor een prikkie om Hobo Sunrise op te nemen. De vergelijking tussen de twee bands gaat echter niet verder dan Portland. Hoewel The Hunches garage beweren te maken, is het vaak zoeken naar een liedje. Muzikaal gezien is het allemaal even wennen. Er zit wel een bepaalde structuur in de nummers – de luisteraar kan ongeveer het verschil tussen de refreinen en coupletten aangeven – maar over het algemeen klinkt het alsof de band werkt volgens het ram-je-los-systeem. Opener 'Where I Am' gaat goed van start met het 'My Sharona'-drumritme, maar in het refrein schreeuwt Gledhill het uit alsof iemand zijn hand aan zijn microfoon vastspijkert. Wanneer hij wél zingt, dan klinkt hij als een dronken lor. Dit bijna veertig minuten lang is op zijn zachts gezegd ‘heftig’.
Dat the Hunches wel degelijk de studio zijn ingedoken om deze plaat op te nemen valt overigens alleen maar te merken aan de vermelding van de desbetreffende studio achter op de cd-hoes. De productie is dermate slecht – wat hoogstwaarschijnlijk de bedoeling was van de band- dat het klinkt alsof de Hobo Sunrise is opgenomen op een openbaar toilet via een mobiele telefoon.
Al deze kritiek neemt niet weg dat dit een leuke plaat is om naar te luisteren. Het gekrijs, geschreeuw en gebrabbel in combinatie met de orkaan van ongestemd gitaargeweld maakt het juist de perfecte soundtrack om ’s ochtends bij wakker te worden. Maar als ik jou was zou ik de moeite niet nemen om je moeder uit te leggen dat dit muziek is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-hunches/hobo-sunrise/7171/
Meer The Hunches op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-hunches
Deel dit artikel: