Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Cardiff in Wales, waar deze kostschooljongens vandaan komen, is weer eens wat anders dan het vertrouwde Texas in de Verenigde Staten van Amerika. Tja, wie de Engelse boulevardpers een beetje probeert te volgen, is inmiddels horendol geworden van ieder nieuw zolderbandje dat het he-le-maal gaat maken. En jawel, ook The Keys beginnen hun voorspoedige carrière doodleuk met een vermelding in het NME-blaadje, mede dankzij een tip van Alex James van Blur. In het begeleidende persbericht bij hun titelloze debuut-cd is de bescheidenheid eveneens ver te zoeken, want hierin spreekt men van een intelligente, literaire popband. Voor het gemak bespaar ik de verdere promotiedetails over het vorige bandje Murry the Hump en de invloeden van Bob Dylan, Duane Eddy, Carl Perkins, Leadbelly en godgeklaagd The Everly Brothers. Welnee, het alleraardigste begin van de plaat neigt meer naar The Velvet Underground ten tijde van hun derde studioplaat, waarna met de garagerocker 'Love Your Sons & Daughters' een ondeugende knipoog wordt gemaakt naar The Jesus and Mary Chain U weet wel: gitaardansmuziek voor mensen met straatvrees. Oké, daarna krijgt men nog te doen met een Britse spaghettiwestern in de derde en bijna onuitspreekbare titel 'From Tense to Loose to Slack' en een geinig surfgitaartje in 'Strength of Strings'. De rest van de debuutplaat wordt voornamelijk gevuld met goedkope herhalingen van de eerste vier tracks. Een enkele keer gooien The Keys er een countryriedeltje tegenaan, zoals in 'Don't Go Weird on Me, Babe'. Country voor diegenen die niet willen toegeven dat ze van countrymuziek houden.
Het probleem met The Keys van The Keys is een groot probleem van veel gehypte The-bandjes: het is een feest van herkenning, maar uiteindelijk beschikken ze over te weinig zelfkracht om voldoende tegenwicht te bieden. Neem nu zo'n psychedelische song als 'If Not for You', dat is ook alleen maar mooi omdat het ons doet terugverlangen naar het katerige zondagochtendgevoel van The Velvet Underground. Het is niet onaardig hoe The Keys mij stiekem verleidden en bewerken met hun kleurrijke en gejatte klanken, maar de werkelijke diepgang is zowel tekstueel als muzikaal ver te zoeken. Bovendien heb ik een een hekel aan bandjes die de inspiratie voor hun teksten halen uit de bandnaam, die zeker in dit geval niet bijster origineel gevonden is. Volgende!
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-keys/the-keys/4499/
Meer The Keys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-keys
Deel dit artikel: