Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is een klein wonder dat Evan Dando nog platen maakt. Het grootste deel van de jaren negentig gaat hij als Pete Doherty avant la lettre door het leven. Niet als een zwaarmoedig figuur zoals Kurt Cobain, maar meer als een speelse hippie die op den duur nauwelijks meer een gitaar kan vasthouden. Na een periode van overmatig drugsgebruik en desastreuze concerten verdwijnt Dando in 1997 van het toneel.
Maar de aanslagen van 11 september (Dando woont vlakbij het WTC) en een nieuwe vrouw brengen hem weer enigszins op het rechte pad. Nu snoept Dando nog maar zo nu en dan uit het potje met verboden middelen. Belangrijker: hij maakt weer muziek. De soloplaat Baby I’m Bored(2003) was al een bescheiden return to form, en nu brengt hij een plaat met ‘zijn’ Lemonheads, dat wel uit andere personen bestaat dan vroeger.
De nieuwe plaat is geen terugkeer naar het niveau van It’s a Shame about Ray(1992) of Come on Feel the Lemonheads(1993), de twee hoogtepunten in het oeuvre van The Lemonheads. Als je dat geaccepteerd hebt, dan kan je beginnen te genieten van deze elf nieuwe songs. Dando is het nog lang niet verleerd, hij en zijn mede-bandleden schrijven moeiteloos de mooiste gitaarpopliedjes, met als uitschieters ‘Become the Enemy’, ‘Pittsburgh’ en ‘No Backbone’.
Dando staat er op het podium iets krommer bij, maar ziet er verder nog steeds uit als het meisjesidool van vijftien jaar geleden. Zijn stem is ook geen spat veranderd. Nog steeds lief en zoet. Of het bewust is of niet – de band speelt ook alsof de klok al die jaren heeft stilgestaan. Als jonge honden jakkeren ze door liedjes (drie tot vier minuten per stuk). Ze houden het simpel, fris en to the point. Meer dan drie akkoorden zijn niet nodig. En ze krijgen hun gelijk, want met zulke goede hooks heb je niet meer nodig.
Het is de vraag of The Lemonheads veel nieuwe fans zullen maken met deze 35 minuten rechttoe-rechtaan punkpop. Ik voorspel wel dat The Lemonheads goed zal vallen bij de 25+ers die een kleine vijftien jaar geleden wegliepen met It’s a Shame about Ray. Waarom? Omdat nostalgie zelden zo goed smaakt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-lemonheads/the-lemonheads/13952/
Meer The Lemonheads op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-lemonheads
Deel dit artikel: