Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het komt wel eens vaker voor, artiesten die aan het begin van hun carrière pieken en wier vroege meesterwerken als een molensteen om de nek blijven hangen, altijd voelbaar wanneer ze iets nieuw maken, steeds zwaarder wordend na mate de tijd verstrijkt. De loopbaan van The Orb in een notendop. Adventures Beyond the Ultraworld (1991) en U.F.Orb (1992) zijn albums die kritiek transcenderen, die muziek bevatten waarmee een tijdperk werd gevangen, de kortstondige utopie van rave waarvoor The Orb de rustgevende balsems aanreikte. De volgende twaalf jaar zijn een frustrerende periode geweest voor deze fan van The Orb. Elke keer probeerde ik trouw een nieuw album uit, waarop steevast een prachtig stuk stond, omringd door inspiratieloos stonergepiel, een akelig doolhof van uitgedroogde dub met een hang naar een soort Terry Gilliam-esthetiek, maar vermoeid, middelmatig, grijs… zonder extremen van humor of paranoia.
Dat er desondanks weer hoop gloorde was te danken aan het Keulse Kompakt-label waar The Orb, ongetwijfeld op voorspraak van Thomas Fehlmann, een tweede jeugd begon met een aantal uitstekende maxi's. Dat het nieuwe album niet op Kompakt is verschenen is een lichte teleurstelling, die echter na beluistering al snel plaatsmaakt voor een gevoel van zekere tevredenheid. Bicylces & Tricycles is met gemak het beste album dat The Orb sinds hun hoogtijdagen hebben afgeleverd. The Orb waren stilistisch gezien altijd van alle markten thuis, het verschil met hun meesterwerken is dat Bicylces & Tricycles fragmentarisch blijft om de eenvoudige reden dat er paar storende miskleunen op staan. Allereerst (en hoe vaak moeten we dit blijven herhalen?) de geforceerde poging om op 'Aftermath' een rapper te gebruiker, en ten tweede het vervallen in oude zonden met 'Tower Twenty Three', de enige keer dat The Orb zich hier nog waagt aan dub en weer te lang doordreint.
De rest is een schatkist waarin een aantal parels feller schijnen dan anderen. Twee tracks van de Kompassion EP trekken meteen de aandacht: 'Dilmun' is een ouderwets zwevende en pulserende ambienttrack. Nog beter is 'Gee Strings', een uiterst geslaagde interpretatie van het Maurizio echospel waarmee The Orb een heerlijk ronkende trancetrack voor de dansvloer vormt. Op 'From a Distance' bromt de bas, verankerd in een altijd effectieve Keulse shuffle, nog zwaarder en weten Patterson en kornuiten, zoals op het hele sterke middenstuk van het album, zowel hun karakteristieke melodische gevoel als de euforie van rave weer nieuw leven in te blazen. Het mooiste is 'Hell's Kitchen': een melodielijn die lijkt te zijn ontleent aan het vroege werk van Aphex Twin rolt in een zwaar ritme waaruit een hemelse trompet, hakkende dubsignalen, vervagende stemmen klinken. Het geluid van het eerste zicht op een zonovergoten Olympus.
Er is weer een gevoel van richting, er klinkt optimisme in de muziek, zelfverzekerd kan Alex Patterson nu gaan werken aan een nieuw kosmisch meesterwerk. Het enige wat hij nodig heeft is een klein beetje ambitie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-orb/bicycles-tricycles/5963/
Meer The Orb op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-orb
Deel dit artikel: