Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat een heisa rondom The Veils. Overal duikt de naam als onkruid op, in tegenstelling tot bij eerdere releases. De band rondom Finn Andrews bracht zijn succesvolle debuut The Runaway Found al in 2004 uit en overtrof zichzelf vervolgens met Nux Vomica. Maar het trucje met het diep trieste, melancholische geluid en de rauwe stem van Andrews gaat een keer vervelen. Want zelfs een ezel stoot zich niet drie keer aan dezelfde steen. De steen is deze keer Sun Gangs genaamd.
Je wordt er een beetje moe van. Alsof Billy Joel alleen maar nummers als 'New York State of Mind' zou zingen. Dat doet hij toch ook niet? Ter verdediging van de band uit Londen: wat ze doen, doen ze goed. Zo begint het derde album met het bekende bombastische geluid en zingt Andrews op 'Sit down by the Fire' weer alsof hij als kind nooit kreeg wat op zijn verlanglijstje stond ("No way to get what I want"), de zogenoemde jeugdtrauma-sound.
Na twee nummers voorspelbaar zelfmedelijden, verrast The Veils met een geluid dat niet meteen voor de hand ligt. Naast het interessante gitaarspel klinkt Andrews' stem zelfs anders. En dat is op Sun Gangs soms wel een verbetering te noemen. Met 'The House She Lived in' doet het Londense kwartet een leuke toevoeging met wat gladde pop. Van het snelle, blije pianodeuntje word je zelfs best vrolijk.
Toch gebeurt het onvermijdelijke. De tweede plaat was goed en beter dan het debuut, al begon het bekende geluid al een beetje te vervelen. Sun Gangs is helaas kwalitatief slechter dan beide voorgangers en valt muzikaal erg in herhaling. Zo is het verschil tussen het titelnummer en 'Scarecrow' nauwelijks te horen. Het album mag dan best aangenaam in het gehoor liggen, het is een keer klaar. Misschien had Andrews vroeger gewoon het speelgoed moeten krijgen dat hij wilde.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-veils/sun-gangs/18379/
Meer The Veils op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-veils
Deel dit artikel: