Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het midden van de jaren tachtig staat niet te boek als een van de beste periodes in de popgeschiedenis. Maar kom daarmee niet aan bij de Brit Pete Brewis (a.k.a. The Week That Was) die op zijn debuutalbum juist een grote liefde aan de dag legt voor het studiogeluid dat je rond 1985 hoorde. Luister maar naar het synthesizerriedeltje in het refrein van 'The Airport Line', de harde snaredrum in 'Scratch the Surface' (harde drums, erg jaren tachtig!) en het aalgladde, soms wat steriele geluid dat uit je speakers komt.
Datzelfde geluid liet Brewis al eerder horen in Field Music, maar hij en zijn broer (David Brewis, die eerder dit jaar een plaat uitbracht onder de naam School of Language) besloten medio 2007 ieder hun eigen weg te gaan. Geen doodzonde, als je deze debuutplaat van Pete Brewis hoort. Hij heeft een prettige stem en zijn catchy, melodieuze liedjes liggen gemakkelijk en prettig in het gehoor, zonder ergens opgewekt of uitbundig te worden.
De progpop van The Week That Was refereert aan een hele rits artiesten die medio jaren tachtig muziek maakten die de tand des tijds wél heeft doorstaan. Denk bijvoorbeeld aan namen als XTC, Japan, Peter Gabriel en Kate Bush. Om maar eens te zeggen: er stond in die tijd meer dan pompeuze drumcomputerpop in de hitparades. Die muziek krijgt een mooi eerbetoon op deze erg sterke plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-week-that-was/the-week-that-was/17467/
Meer The Week That Was op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-week-that-was
Deel dit artikel: