Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wanneer een relatie stukloopt maakt dat nogal wat emoties los. Artiesten vangen die emoties vaak in hun teksten, ze schrijven hun verdriet van zich af en hopen zo het leed een plaatsje te kunnen geven. Joseph Grimm en Jeff Smith vormen The Wind-Up Bird en hebben dit thema los vorm gegeven door een instrumentaal album dat je qua emotie net zo kan raken als de teksten van een Jeff Buckley of Nick Drake.
Whips is opgedeeld in twee delen die in elkaar overvloeien maar toch twee verschillende muzikale identiteiten hebben. Ze liggen niet ver van elkaar maar er is een verschil. Het eerste deel bestaat uit vijf nummers waarvan de titels samen de zin "Sorry that I've become this monster" vormen. Het onvermijdelijke zoeken naar excuses in de naschokken van een breuk tussen twee mensen. Langzame, melodieuze muziek - denk aan de rustige stukjes van Mogwai maar ook aan het intense vioolgeluid van A Silver Mt. Zion. De melancholie slaat tijdens 'This' om naar aggressieve noise - aan de telefoon een vrouwenstem, zwaar aangeslagen, liefdesverdriet is de diagnose. De stem slaat snel om in een noisewervelwind die boosheid verraadt.
Het tweede deel, dat bestaat uit drie nummers die samen "I love you a lot spellen", draait om het oprapen van de scherven, de verwerking. Dikke Stars Of The Lid-drones en prikkelige noisemuren vormen de aurale opvulling van 'I Love' en 'You' waarna 'A Lot' het leed schijnt te accepteren met treurige xyloofoon- en trompetklanken.
Romantiek in een neerwaartse spiraal, Whips is een afwisselend en intens album dat laat horen dat het leven niet altijd over rozen gaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-wind-up-bird/whips/5397/
Meer The Wind-Up Bird op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-wind-up-bird
Deel dit artikel: