Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Volharding beperkt zich in death metal niet alleen tot het muzikale vlak. Frontmannen met een sterke visie en een nog grotere drive weten vaak geen gelijkgestemde band bij elkaar te houden. Kijk naar Chuck Schildner van Death, of Necrophagists Muhammed Suicmez. Piotr "Peter" Wiwczarek is er ook zo een. Hij zag zijn complete band opstappen en speelt op Necropolis met een compleet nieuw ensemble.
Daar komt meteen het grote voordeel van een visionair om de hoek kijken. De muzikale opvattingen en werklust zijn van zo'n vastberadenheid dat de rest van de band is verworden tot een groepje uitvoerende musici, dansend naar de pijpen van de bandleider. Sessiemuzikanten in de ogen van Wiwczarek, werkpaarden in de oren van fans. Op het eerste gezicht een weinig eervolle positie, die op Necropolis echter uitpakt als een pakkende, bombastische plaat.
Wiwczarek wil zich niet laten kennen, nu het vuur van de steeds harder groeiende collega-Polen van Behemoth hard wakkert aan de schenen van Vader. Necropolis windt geen doekjes om zijn zeer directe stijl, waarin korte nummers direct uit de startblokken schieten en snel tot een punt komen. De lengte van de nummers is tot een minimum beperkt, evenals metalvreemde fratsen. Extra moeite is gestoken in de wisselwerking van strakke blastbeats en gitaarhooks die er niet om liegen.
'When the Sun Drowns in Dark', het laatste en langste nummer van het album, is een uitschieter en buitenbeentje tegelijk. Op een fundament van een oersimpele maar o zo verrukkelijke midtempo riff laat het Vaders beste songschrijverskwaliteiten naar boven komen. Gitarist Vogg grijpt met beide handen de kans om uitgebreid te soleren, want daar is op de rest van Necropolis nauwelijks tijd voor.
http://www.kindamuzik.net/recensie/vader/necropolis/19222/
Meer Vader op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/vader
Deel dit artikel: