Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vijf minuten. Zo lang praatte zanger Jorge Elbrecht aan één stuk door over zijn muziek. Dat lijkt niet lang, maar als je alleen wilt vertellen hoe je muziek precies klinkt, dan kunnen die minuten nogal aantikken. Noem het passie of juist pretenties: het trio Violens is serieus over zijn muziek. Alleen wat ze nou precies maken, weten ze zelf ook niet. En door al die verschillende soorten stijlen is het debuut Amoral eerder frustrerend om naar te luisteren dan hun verdiende doorbraak.
De drie heren hebben alles mee: ze komen uit Brooklyn (wat hip!), hebben een paar fantastische popnummers op hun naam staan en de productie daarvan is kraakhelder. Met de synthesizers als geheim wapen zorgt Violens ervoor dat hun muziek groots en – op een goede manier – bombastisch klinkt. Het is daarom ook niet gek dat hun inspiratie voor een groot deel uit de jaren tachtig komt. Elbrecht houdt van goth music en zijn twee medebandleden zijn meer van supervage elektronica en oude blues en rock. Maak daar maar eens een mooie mengelmoes van.
Het probleem op Amoral is dan ook snel duidelijk: ze willen te veel in één keer. Je ziet dit vaak bij beginnende enthousiastelingen. Het opvallende is dat hun ep V uit 2008 wél een eenheid heeft – ook al telt hij maar drie indiepopnummers. Waar je bij 'Violent Sensation Descends' nog het geluid van de ep hoort, zijn veel nummers op het debuut een opeenstapeling van gedurfde experimenten die nooit echt goed tot hun recht komen. Degenen die wel slagen ('Acid Reign', 'Are You Still in the Illusion' en 'Full Collision') redden het album niet. De frustratie wordt met elke luisterbeurt groter omdat ze die grote doorbraak echt meer dan verdienen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/violens/amoral/21048/
Meer Violens op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/violens
Deel dit artikel: