Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sworn to the Dark uit 2007 en Lawless Darkness uit 2010 maakten van Watain één van de grootste metalbands ter wereld. De lat ligt daarom hoog voor The Wild Hunt, het eerste album van de satanistische Zweden voor Century Media. Bouwt Watain voort op de succesformule van de mix van black metal met die typisch Zweedse episch melodieuze elementen of kiezen ze in lijn met hun imago voor de provocatie?
Het antwoord is: van beide een beetje. Hierdoor vertoont The Wild Hunt verrassend veel overeenkomsten met het recept van een sequel van een Hollywoodkaskraker: te lang, te digitaal en geforceerd aangepast om toch iets nieuws te kunnen brengen.
Het recept voor elke sequel begint uiteraard met vasthouden aan het deel van de formule dat in de eerste plaats tot het succes heeft geleid. Op The Wild Hunt is dan ook weer veel groots opgezet materiaal aanwezig met als belangrijkste smaakmaker de eindeloze stroom gitaarmelodieën van P.
Ter verbreding van het muzikale palet is gekozen voor gothicinvloeden - bijvoorbeeld in het titelnummer en in 'The Child Must Die' -, een lager, meer gedragen tempo, aanzwellende bombast en een zowaar zingende in plaats van krijsende E. Helemaal een breuk met het verleden is 'They Rode On', een bijna negen minuten durende, heuse aanstekerballad. Het direct daarop volgende 'Sleepless Evil' komt voor Watainbegrippen dan weer opvallend dicht bij pure black metal.
Geen van die experimenten is echt mislukt, maar ze leveren geen van allen ook echt topmateriaal op. Bovendien blijven de nummers door hun verschil in stijl te veel los van elkaar staan; The Wild Hunt wil maar geen lopend album worden. Watains zwakke punt om te lang van stof te zijn gaat daardoor extra irriteren. De impact van de meeste nummers op The Wild Hunt zou groter zijn als ze een stuk korter zouden zijn. De productie werkt ook al niet mee. De plaat klink te schel, te helder en vooral te digitaal.
Zo is The Wild Hunt een typische post-artistiekepiekplaat geworden. Watain beseft dat het met Lawless Darkness het maximale wel uit het oude geluid gehaald heeft, maar is nog zoekende naar de volgende stap. Een strenge producer die de nummers laat inkorten en ze vervolgens fatsoenlijk opneemt, lijkt daarbij een goede zet voor de volgende plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/watain/the-wild-hunt-1679/24225/
Meer Watain op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/watain
Deel dit artikel: