Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De in fluorescerende kleuren gestoken hoes van het nieuwe album Vessel States van de Amerikaanse band Wilderness roept in eerste instantie gedachten op aan eendimensionale discokrakers en hedonistische vrolijkheid. Niet is minder waar. Een iets betere blik op de hoes laat een aantal lugubere afbeeldingen zien van ogen, messen en tanden, die de ware aard meer benaderen: Wilderness is een band met een asgrauw geluid.
Collega Vincent Romain wist in zijn recensie van het vorig jaar verschenen debuutalbum maar liefst acht verwijzingen naar andere bands te verwerken, van PIL tot Echo & the Bunnymen. Voor het tweede album kunnen we er daar nog gerust een aantal aan toevoegen: Television, The Fall, en vooral Joy Division, wiens erfgoed op Vessel States met hand en tand verdedigd wordt. Zowel muzikaal (met name de zang van James Johnson) als tekstueel sluit Wilderness nauw aan bij die band: nerveus, labiel, paranoïde, en vooral geobsedeerd door dood en verderf. Het bloed druipt in het openingsnummer letterlijk van de muur.
Het geluid van de band is prachtig dreigend en wanhopig, de kwaliteit van de songs blijft daar jammer genoeg bij achter. Er is bewust gekozen voor een repeterend en slepend geluid, maar het gebrek aan variatie gaat de plaat al na een nummer of vier opbreken. Bovendien voegt Wilderness zelf weinig toe aan het geluid van eerder genoemde voorgangers. Dat is op zichzelf geen bezwaar, als de nummers maar memorabel zijn. En dat is Vessel States jammer genoeg niet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wilderness/vessel-states/12636/
Meer Wilderness op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wilderness
Deel dit artikel: