Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toen je pakweg vijftien jaar geleden aan vrienden vertelde een countryelpee gekocht te hebben, werd je nogal ginnegappend aangestaard. Johnny Cash was niet cool en Willie Nelson was een oude knakker, bedolven onder een dikke laag stof in de platenkast van je moeder of vader. Of het nu komt doordat met American Recordings van Johnny Cash en een hippe producer als Rick Rubin het tij keerde voor de traditionele countrysound, of omdat we massaal het licht zagen na die grijze jaren van knullige popbandjes, een feit is dat de verloren gewaande countrysupersterren van de jaren ’70 weer mogen doen waar ze goed in zijn. Mooier zijn ze er niet opgeworden, doorleefd wel; Johnny Cash, Merle Haggard, Billie Joe Shaver en Willie Nelson. Ze hebben het nodige uitgevreten. Drank en vrouwen maakten van deze outlaws verbitterde troubadours, die honderden, zo niet duizenden, liedjes uit het hoofd kennen en nog immer eenzaam aan de top bivakkeren.
Willie Nelson is door berg en dal geklommen, zowel in artistiek als commercieel opzicht. In het begin van de jaren ’70 reserveerde hij de eeuwigheid met prachtige en verhaalvertellende conceptalbums als Shotgun Willie, Phases and Stages en het alom gewaardeerde meesterwerk Red Headed Stranger, daarna werd het alsmaar wisselvalliger. Hij bracht genoeg mooie albums uit, maar daarnaast deed hij soms rare dingen ,zoals een klef duet met Julio Iglesias of het opnemen van een album met kinderliedjes (The Rainbow Connection). Lang niet altijd geslaagd, maar Willie Nelson kan in ieder geval niet beschuldigd worden van stilzitten en het teren op oude successen.
Over demo-opnamen was iedereen het met Willie Nelson eens, die waren namelijk altijd beter. Zonder ambitieuze producer. Zonder die trage bluesinvloeden en flamencoflauwiteiten, zoals in respectievelijk laatkomers Milk Cow Blues en het niet onaardige Teatro. En zonder die commerciële poespas of bemoeienis van anderen. Daarom kan gerust gezegd worden dat deze uiterst zorgvuldig samengestelde democompilatie het allerbeste uit Willie Nelson haalt. Crazy (The Demo Sessions) is Willie Nelson als in de eenzame Willie Nelson van de jaren ’60.
Het is de nasale stem die weerklinkt in het holst van de nacht. De knisperende klank van de autoradio als verlaten plattelandswegen worden verkend. Het getik van een haperende ventilator en de akoestiek van een godverlaten dansvloer, terwijl ondertussen de rimpelige vingers van Willie Nelson als wijzers van een antieke klok langs de akoestische gitaar glijden en een krakerige stem zingend vertelt over een uit het oog verloren jeugdliefde. Zelden kwam de essentie van Willie Nelson’s muziek zo betoverend naar voren als in de vijftien demo-opnamen op deze cd. Ouderwets vakmanschap, zoals dat heet. Van een almachtige schoonheid.
http://www.kindamuzik.net/recensie/willie-nelson/crazy-the-demo-sessions/2529/
Meer Willie Nelson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willie-nelson
Deel dit artikel: