Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ik geef het direct toe: niet alle cd's draai ik vaker dan drie keer. Waarom ik Minor Enough van The Wrinkle Neck Mules zowat tot vervelends toe heb gedraaid, kan ik maar op één manier verklaren: deze jongens houden net zoveel van de muziek van Jay Farrar als ik.
Het begint gelijk goed: opener 'No Consolation' geeft net zo'n snoeiharde aftrap als een pisnijdige Farrar doet op Trace, de debuut-cd van Son Volt.
Wie goed luistert, hoort dat er meer in zit. In 'Pale Colored Hue' wordt stiekem mooi gezongen en soms hobbelt Johnny Cash op zijn paard voorbij, maar het onheilspellende 'Whiskey Jars' is veruit mijn favoriete song.
Eigenlijk mankeert er van alles aan The Wrinkle Neck Mules, meer dan alleen de wat melige naam van de band. Het blikkerige geluid van de banjo's en mandolines in het titelnummer en '17 Miles of Bourbon' had evengoed afkomstig kunnen zijn van een slechtlopende motor van een tractor. Het is iedere keer ook even schrikken als Chase Heard of Andy Stepanian hun stemmen uit de diepste krochten van het platteland verheffen. Eenmaal bekomen van die schrik mogen wij concluderen dat Minor Enough zeer zeker een vermakelijke cd is.
Als groot fan van Jay Farrar en Neil Young weet ik dat The Wrinkle Neck Mules als weinig anderen heerlijk vals kunnen zingen.
Er kleeft een aangename lelijkheid aan Minor Enough die ongeveer vergelijkbaar is met een beschimmelde elpeehoes van R.E.M.'s Automatic for the People en de wanhoopskreten van Neil Young in Tonight's the Night.
Misschien is het juist die ondoorgrondelijkheid in de muziek van The Wrinkle Neck Mules waardoor ik Minor Enough tientallen malen heb gedraaid. Gewoon kopen en nooit meer een mooie cd draaien.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wrinkle-neck-mules/minor-enough/3799/
Meer Wrinkle Neck Mules op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wrinkle-neck-mules
Deel dit artikel: