http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Xela | The Dead Sea

Alle zombies aan dek!
CD, Type/Baked Goods

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 19 oktober 2006

Xela heet eigenlijk gewoon John Twells en komt uit Wolverhampton, UK. Hij is mede-eigenaar van het in electro-akoestische soundscapes gespecialiseerde Type Records, waarop onder andere Sickoakes, Midaircondo, Deaf Center en Ryan Teague hun platen uitbrengen. Zijn eigen sound zit ook in die richting, maar is duisterder.

Voor zijn derde plaat als Xela zegt Twells beïnvloed te zijn door het oeuvre van horrormeesters als Dario Argento, Lucio Fulci, George A. Romero, Mario Bava en Goblin, de Italiaanse progrockband die voornamelijk bekend staat voor de soundtracks van Argento-films en Romero’s Dawn of the Dead. Aan dat lijstje voegt hij nog regisseur John Carpenter toe, die zijn eigen minimalistische soundtracks meestal zelf componeert, en Keith Emerson en Rick Wakeman van het godsgruwelijke ELP en Yes.

In vergelijking met zijn eerste twee platen is dit een nerveuzere luisterbeleving geworden. Er worden meer organische geluiden gebruikt, meestal om een enge sfeer op te wekken. Het geluidsgekrioel van David Lynch’s Eraserhead is ook een referentie, want alles zit volgestouwd met kleine krakende en kriepende geluiden.

Dit alles wil echter niet zeggen dat zijn woordenloos hoorspel over een gedoemde zeereis die culmineert in een aanval door zombies zijn voorbeelden naar de kroon steekt. Het is gewoon een fijn klein horrorplaatje.

‘Creeping Flesh’ benadert met z’n elektronische geluiden nog het meest een scene waarin een naakte jonge deerne verminkt wordt met prikkeldraad of in een kamer vol insekten terechtkomt. Andere tracks dragen hun invloeden niet zo letterlijk op de mouw en kunnen gerust op zichzelf staan: ‘Wet Bones’ bijvoorbeeld, waarin een melancholische akoestische gitaar en blazer ingehaald lijken te worden door hijgerige percussie en zeer nare geluiden.

De meeste tracks zitten met hun watergeluiden en klotsende ritmiek echter goed vastgeankerd in hun concept. ‘A Floating Procession’ is de sterkste track. Dit zeezieke en door onheilspellend belgerinkel samengehouden stukje soundscape had niet misstaan op de soundtrack van El Buque Maldito uit 1974, het derde deel van regisseur Amando de Ossorio’s vierdelige epos over de blinde zombie-Tempeliers. Als dat geen compliment is…