Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als een vlakke hand tegen een bevroren winterwang. Je was bijna bang voor verzachting, de pijn die minder intens zou worden. Na Fabulous Muscles leek een nog definitiever Xiu Xiu-album een onwaarschijnlijkheid. De vraag 'wat nu?’ spookte rond maar wordt met La Forêt in een klap het zwijgen opgelegd.
Stewart raakt wederom je zenuwstelsel, en ditmaal zijn de naalden nog heter, de klappen van de zweep nog harder en is het moment van berusting nog intenser. Je moet er in ieder geval voor in de stemming zijn want La Forêt is niet de makkelijkste zit en ver weg van een comfortabele. Maar dat verwachtten we natuurlijk al. Xiu Xiu ontfermt zich al jaren met liefde over de shock-and-awe-nalatenschap van Monte Cazzaza en Throbbing Gristle en van de minimalistische skeletwave van Knife Play tot en met de intense horrorwave van Fabulous Muscles blijft de tactiek ongewijzigd. Contrast is het steekwoord.
Ook op La Forêt wordt elk moment van speelsheid opgevolgd door een bak immense distortie uit bezeten synthesizers en elektrische harpen. Tegenover elke intieme zanglijn die hij in je oor fluistert staat een zenuwslopende krijs. Hoe lieflijk nummers als ‘Clover’, ‘Ale’ en ‘Muppet Face’ ook starten, niks is wat het lijkt. Het zoet wordt heel snel ingeruild voor zuur, zout, bitter en koud. Stewarts zwaar emotionele vocalen, die met een hese fluister de hemel, en zichzelf, tergen, raken zenuwen zoals alleen een tandartsboortje dat kan. Tussen en achter al die gruwelijke pracht schuilen bezeten muziekdoosmelodietjes en wonderlijke geluidslandschappen die door de overige leden met extreme overtuigingskracht worden gebracht.
Vibrafoondrones die als een ijskoude bries om Stewarts vocalen heenslaan in ‘Rose of Sharon’. Maniakale xylofoons en overstuur rinkelende synthesizers drijven ‘Muppet Face’ naar talloze hoogtepunten. De strakke ruggegraat van geprogrammeerde, rondstuiterende beats in het schitterende ‘Pox’, dat samen met ‘I Luv the Valley (Oh)’ en ‘Crank Heart’ van Fabulous Mucles in willekeurige volgorde 'de top drie Xiu Xiu-liedjes aller tijden' in kan.
Stewart aarzelt niet om die verwrongen klanken extra zwart in te kleuren met gekwelde teksten als: “Jesus is wondering / If even he can love you”. Regelrechte Ian Curtis-achtige uitspraken als “There will always be a lonely son / there will always be a humiliated girl”. Het zijn nu juist die teksten die Xiu Xiu bestaansrecht geven want inderdaad, er zijn altijd verloren zielen en gepijnigde geesten, Jamie Stewart is er één van en het is een opluchting dat het altijd nog erger kan, toch?
http://www.kindamuzik.net/recensie/xiu-xiu/la-for-t/10405/
Meer Xiu Xiu op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/xiu-xiu
Deel dit artikel: