Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn ze?
Vijf New Jersey rockers die al een tijdje hebben staan pruttelen als the next big thing. Ze begonnen in 2004 in Red Bank, ook de thuishaven van Jay & Silent Bob (en hun schepper Kevin Smith), als What About Frank? Lokale roem was hun deel: ze wonnen twee Asbury (je weet wel, van Bruce Springsteen) Music Awards voor beste liveband en hun titelloze debuut was lokaal de best verkochte plaat.
Ondertussen was de muzikale koers veranderd van progrock naar meer traditionele bluesy hardrock, dus werd besloten de naam te veranderen in The Parlor Mob. Een naam die zoiets betekent als 'de salon bende', afgeleid van een echte negentiende-eeuwse bende. Island en Capitol vochten een biedingoorlog uit om de band, die door het laatstgenoemde label werd gewonnen. Dat leidde ertoe dat de New York Times in 2006 al een flink artikel aan de band wijdde. Weliswaar in het lokale katern, maar groot in New York is groot in de wereld. Alleen in de wereld van de platenmaatschappijen gaat tegenwoordig wel eens iets niet volgens plan. Capitol fuseerde met Virgin en degenen die The Parlor Mob hadden getekend vlogen eruit. Een aantal maanden later volgde de band.
Redder in nood werd producer Jacquire King (Tom Waits, Kings of Leon, Archie Bronson Outfit). Hij benaderde de band, bezorgde ze een contract bij Roadrunner en nam uiteindelijk de plaat op. Die kwam in 2008 eerst uit in de Verenigde Staten - waarop iTunes The Parlor Mob tot één van de beste nieuwe bands van het jaar uitriep - en dit jaar dan eindelijk in Europa.
Wat doen ze?
Led Zeppelin imiteren. Dat is wat erg boud gesteld; ze lijken niet alleen op Led Zeppelin, maar ook op andere bands die Led Zeppelin imiteren, zoals Wolfmother, The Datsuns en die twintig Jack Whiteprojecten. Wie op zoek is naar originaliteit zit bij The Parlor Mob dus heel erg fout. Het is helemaal volgens het boekje: je hebt je stampende ritmesectie, je scheurende gitaren en je krijsende zanger.
Wat maakt ze zo goed?
Wat je mist aan originaliteit moet je compenseren met kwaliteit in de uitvoering. De ranzig boogiënde rocker beheersen ze prima, getuige 'Bullet' en 'Hard Times'. Maar dat doen er meer. Waar de echte klasse van The Parlor Mob zich toont, is in het rustigere materiaal. Ook voor meer folky songs die rechtstreeks van Physical Graffiti afkomstig lijken of een tot op het merg gaande bluessmartlap als 'Tide of Tears' draait The Parlor Mob zijn hand niet om. Met als absolute middelpunt telkens de wereldstrot van Mark Melicia. En ja, dat is een wereldstrot die als twee druppels water op die van Robert Plant lijkt.
En de toekomst?
Eerst zou Nederland veroverd worden via een optreden op Lowlands. Dat ging helaas niet door. De blitzkrieg is nu vervangen door een langzaam opstomen langs de kleine zalen van een aantal clubs. Ze schijnen het live waar te kunnen maken, dus zullen die snel groter worden. Want classic rock is nog steeds het populairste muziekgenre ter wereld.
http://www.kindamuzik.net/toekomstmuziek/the-parlor-mob/toekomstmuziek-the-parlor-mob/19314/
Meer The Parlor Mob op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-parlor-mob
Deel dit artikel: