Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De derde dag van Le Guess Who? in Utrecht is er één van sterke contrasten. Hoogtepunten vormen Thao & The Get Down Stay Down en Metz.
Tussen alle experimentele, vernieuwende bands op Le Guess Who? is het fijn om even op adem te kunnen komen. Dat kan op zaterdag bij Thao & The Get Down Stay Down, een Amerikaanse poprockband uit San Francisco die overtuigt met charme en enthousiasme. Zangeres Thao Nguyen vormt het lichtende middelpunt van de band en ook van de hele Spiegelbar in Tivoli. De zaal reageert lovend op de vrolijke, ogenschijnlijk zorgeloze westkustpop. Bij elk gul applaus kan Thao een tevreden, licht verraste glimlach niet onderdrukken.
Maar deze band zou niet op Le Guess Who? staan als het alleen maar een popbandje was. Thao - die voorheen in Viriginia gestationeerd was - heeft zo haar eigen kijk op het muzikale erfgoed van Nashville. Rammen op een banjo of mandoline gaat haar net zo makkelijk af als een stukje Ludacris rappen over een eigen nummer heen. Zo haalt ze op eigenzinnige en charismatische wijze verschillende stijlen door de mangel, wat verrassend goed werkt op een vroege zaterdagavond. Virtuoos is het eigenlijk nooit, maar aanstekelijk zonder meer. (KV)
Scout Niblett is dan in de hoofdzaal begonnen met een hoofdstuk gevoelige gitaarmuziek. Muziek is wellicht niet het goede woord. 'Drama' - in de zin van een zware speelfilm - is meer gepast. De Britse Niblett heeft een gedragen stem, wijd van bereik en schel als ze doorzet. De ietwat hoogdravende sfeer die ze oproept, is deels te danken aan het sterke, laatste album, It's up to Emma. Niblett en haar band zijn technisch uitstekend bezig, maar na het swingende optreden van Thao & The Get Down Stay Down is het lastig om jezelf te interesseren voor de statische podiumpresentatie van Niblett en consorten. (KV)
Lonnie Holley is een opvallende verschijning in de Janskerk. De oude Afro-Amerikaan neemt in zijn eentje plaats achter een synthesizer en komt tijdens de rest van de show niet meer van zijn plek af. Wat hij wél doet is zingen. En hoe. Zijn machtige, zware soulstem galmt bij vlagen als een donderslag door het gewelf van de kerk, enkel ondersteund door kabbelende elektronische klanken.
Bij een show van Lonnie Holley is niets zeker, veel teksten en klanken verzint hij namelijk ter plekke. Zo begint hij met een verhaaltje over een wandeling door Utrecht en transformeert hij de anekdote zonder enige moeite tot een muzikale spraakwaterval van tien minuten. Indrukwekkend, maar helaas is een uur lang Lonnie Holley net iets te veel van het goede. Ook al bedoelt de man het prima, op den duur begint het repetitieve van zang en toetsenspel op de zenuwen te werken. Zo vindt ook het publiek, dat zichzelf halverwege ververst doordat enkele bezoekers besluiten hun muzikale heil ergens anders te zoeken. De kerk stroomt ondertussen weer vol met mensen die al een mooi plekje proberen te bemachtigen voor het volgende optreden. (TL)
De Janskerk is de afgelopen dagen niet zo vol geweest als bij het concert van IJslander Ólafur Arnalds. De zitplekken zijn al snel vergeven, veel laatkomers moeten dus hun toevlucht zoeken tot de vloer. Niet dat dit veel uitmaakt, ook tot daar dringen de hemelse, neoklassieke klanken van Arnalds immers door. Na een leuk inleidend experiment - "You are Dutch, so you like experiments", waarbij Arnalds het publiek laat zingen en dit opneemt op zijn iPad om het in zijn eerste nummer te gebruiken - komt het optreden meteen goed los. Uitgesponnen soundscapes vliegen door de kerk, soms zo verstild dat het gekraak van blikjes en het gestommel van voeten irriteert, dan weer overdonderend en episch. Op de wat meer bombastische momenten schallen daverende samples over het podium, wat de show in tegenstelling tot die van voorganger Holley, een schitterende dynamiek geeft. Arnalds, die bijgestaan wordt door een violist en een cellist, is vrijwel constant in nevelen gehuld, wat tezamen met een mooi lichtspel voor spookachtige taferelen zorgt. (TL)
Crystal Stilts is een band die muzikaal in de voetsporen treedt van Joy Division en The Jesus and Mary Chain. New wave, shoegaze en zelfs wat dreampop. Wel met een knipoog, want de muziek van Crystal Stilts is lang niet altijd zo gitzwart als die van hun illustere voorgangers. Het concert tijdens Le Guess Who? draait echter uit op een teleurstelling. Alle bandleden zijn knetterstoned. Zanger Brad Hargett lijkt op een kruising tussen Derk Bolt en Frank Boeijen, en hij staart permanent verbaasd de zaal in, alsof hij maar niet kan geloven dat hij een concert aan het geven is. Hij heeft een jas aan, net als gitarist JB Townsend. Het versterkt het beeld dat ze eigenlijk snel naar huis (of naar bed) willen. Muzikaal is er gek genoeg weinig aan te merken op het concert, maar dankzij de ongeïnteresseerde houding van de band blijft er weinig over van de liedjes. Tegen het eind van de show raakt Hargett zelfs in gevecht zijn microfoonstandaard. Een triest einde van wat een verpletterend optreden had kunnen zijn. (KV)
Le Guess Who? wordt doorgaans niet meteen geassocieerd met rap, maar in Tivoli de Helling is zaterdagavond plaats en tijd gemaakt voor een heuse hiphopavond. Rapper Oddisee [foto boven] uit Washington DC verzorgt hier een energieke show voor degenen die even genoeg hebben van psychedelisch gitaargeweld of knetterende elektronica. Bijgestaan door liveband Good Company rapt Oddisee soms relaxed, dan weer venijnig over een mengelmoes van funky gitaar, mellow keyboardloopjes en strakke drums. Al bij het eerste nummer - grootste hit 'Ready to Rock' - is duidelijk dat zowel artiest als publiek van plan zijn er een feestje van te maken en dit enthousiasme blijft de rest van de show in de lucht hangen. Na een aantal opzwepende liedjes verlaat Oddisee het podium om zijn band de kans te geven zich te laten horen. Een spetterende drumsolo volgt, waarna de rapper terugkeert om nog één keer zijn poëtische raps de zaal in te spuwen. (TL)
De collega's van muzieksite Kicking the Habit zijn vanavond gastheer in Tivoli Oudegracht en daarom staan er muzikanten op de podia die recent aan bod kwamen op de site. Metz [bovenste foto] is een lievelingetje van KtH en dit Canadese powertrio mag de avond afsluiten. Dit doet het drietal met verve. Normaal gesproken is het bijna ondoenlijk om een wannabe-punkband als Metz serieus te nemen. Vooral als er obligaat, kwaad pubergeschreeuw aan te pas komt. Maar Metz is anders. De leden hebben hun spierballen niet als doel, maar als middel. En het doel - Tivoli Oudegracht verpletteren - komt aardig in zicht. LGW kan dat wel gebruiken nadat het inkakte tijdens Scout Niblett en Crystal Stilts.
Voor een band als Metz kom je óf speciaal naar Tivoli, óf je maakt juist dat je wegkomt. Veel mensen blijven er niet over, maar die worden wel getrakteerd op het energiekste concert van de dag. Een prima tegenwicht voor alle stapvoets opererende zangers en zangeressen die eerder al voorbijkwamen. Metz zelf speelt met overgave. De grootste prestatie is dat het geheel kraakhelder klinkt. Soit, er gaan subtiliteiten verloren, maar daar treurt niemand om vanavond. Metz live zien is een echte toevoeging ten opzichte van de toch ook al opzwepende debuutplaat. (KV)
Foto's uit het KindaMuzik-archief door Niels Vinck en Reinier Mouthaan.
http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2013-de-zaterdag/24517/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who
Deel dit artikel: