Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De derde avond van het Pauze festival is volledig aan muzikale experimenten uit Japan gewijd. Kazuki Tomokawa [foto rechts] beklimt als eerste het podium. Door zijn specifiek stemgeluid wordt hij in zijn thuishaven blijkbaar ook wel ‘de schreeuwende profeet’ genoemd. En dat is net wat zijn knap gebrachte – doch naar structuur vrij gewone - folksongs de moeite maakt. Het lijkt vaak of Tomokawa boos wordt en in zijn woorden blijft steken. En daarbij stoot hij de vreemdste klanken uit. Die passages zijn dan ook veruit het meest interessant.
Overhang Party is een viertal uit Tokio dat door het recycleren van jaren zeventig rockriffs zijn eigen psychedelische universum vormgeeft. De band rond zanger-gitarist Rinhi Fukuoka geeft daarbij het geheel het nodige volume mee en stapt op die manier in de voetsporen van landgenoten zoals LSD March en Acid Mothers Temple. Maar helaas zijn er ook mindere momenten waarop de rockriffs te zeer primeren en Overhang Party oudbollig en haast overbodig overkomt. Gelukkig wordt hun set in stijl afgesloten met het nodige psychedelische gefreak, hetgeen live natuurlijk wel als een mokerslag aankomt.
Kan Mikami was in de jaren zestig één van de voortrekkers in het Japanse avant-garde theatermilieu en blijkt sindsdien nog weinig aan kracht ingeboet te hebben. Mikami maakt nog steeds knappe folknummers die hij ondersteunt met een heel eigen gitaarstijl en een heel expressieve mimiek. Zijn stemgeluid varieert van opera over falsetto tot heel lage tonen en in combinatie met de Japanse taal klinkt dat best intrigerend. Er volgen zelfs korte stukjes waarop Mikami de menigte a capella toezingt. De beste man is duidelijk in zijn nopjes en buigt naar goede Japanse gewoonte na ieder nummertje keurig voor het publiek, dat op zijn beurt even enthousiast reageert. Mikami zorgt op die manier voor het hoogtepunt van de avond, en mag zelfs nog even terugkomen voor een korte bisronde.
Cultlegende Keiji Haino [foto links] mag de tweede editie van het Pauze festival afsluiten. Op basis van ’s mans vorige bands en zijn imposante solodiscografie zijn de verwachtingen hoog gespannen. Haino begint met afwisselend in drie microfoons te schreeuwen, neemt deze geluiden op en vermengt ze vervolgens tot één geluidsbrij. Dan richt hij zich naar zijn tafel, waar een breed arsenaal aan pedalen en andere elektronische prullaria klaarstaat om de nodige herrie mee te maken. Prompt volgt er een korte pauze waarin Haino aan de slag gaat met een gitaar. En zo is het startsein gegeven voor een te lange set waarin tal van korte ideeën elkaar opvolgen.
Soms keren er bepaalde elementen terug zodat er een rudimentair patroon ontstaat. Het aan het onlangs ter ziele gegane Khanate refererende metalgebrul, dat hij door mimimale gitaaraanslagen ondersteunt, en de gitaarnoise die de klankentovenaar op een visueel aantrekkelijke manier weet aan te brengen zijn daarbij het meest in het oog springend. Maar helaas is het concept te vrij, en ook te onsamenhangend, om echt over de hele lijn te kunnen boeien. Haino’s set op Pauze heeft veel van een lappendeken waarvan de stukken niet bij elkaar passen, en dan hebben we het nog niet over de overbodige geluiden gehad die hij vaak mee in de mix gooit om het geheel nodeloos druk te maken. Van de gerenommeerde Japanse geluidstovenaar zou je toch straffere dingen mogen verwachten.
http://www.kindamuzik.net/live/pauze-festival/far-east-freak-out/14284/
Meer Pauze-festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pauze-festival
Deel dit artikel: