Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De tweede dag van het Pauze-festival gaat schuil onder de benaming Transmutations II: The Rambling Freedom Circus. Het kernwoord hierbij is vrijheid en hoe die muzikaal ingevuld kan worden. Het Portugese Fish & Sheep [foto links] toont aan dat dit niet enkel in de gedaante van akoestische psychedelica hoeft te zijn. Het duo gaat er met drums en gitaar stevig tegenaan en ook al is hun set zeer gedreven, toch slagen ze er niet in om de beloofde vergelijking met Sightings waar te maken. De drums zorgen wel voor een consistente achtergrond maar de gitaar gaat daar te structuurloos mee om zodat Fish & Sheep niet echt een sterke indruk achterlaat.
De drie vrouwen van Spires That in the Sunset Rise zitten naast elkaar op het podium en bespelen een uitgebreide collectie aan snaarinstrumenten, het ene al exotischer dan het andere. Vocaal staan ze elkaar bij en zo zorgen ze voor een eerste hoogtepunt op het festival. Hun nummers baden in de warmte van akoestische geluiden en daarbij leidt de subtiele manier waarop ze met hun stemmen omgaan tot een haast adembenemende muzikale pracht. Helaas is het laatste nummer, waarmee de dames naar eigen zeggen enig contrast willen aanbrengen en meer de experimentele kaart trekken, er net iets teveel aan.
Blootvoets betreedt Charlie Nothing [foto rechts], geboren als Charles Martin Simon, het podium. Hij is al sinds de jaren zestig actief als kunstenaar, filosoof, muzikant en instrumentenbouwer en in die tijd sloeg hij zelfs ooit een aanbod af om in Vietnam de Amerikaanse troepen te gaan vermaken. Zijn gitaar, die hij zelf gemaakt heeft uit auto-onderdelen, bespeelt hij door met beide handen ritmisch op de klankkast te tokkelen terwijl hij ondertussen zijn maatschappijkritische teksten declameert. Met ‘Steal a Meal’ pleit hij voor een rechtvaardige verwerving van goederen en vervolgens haalt hij politici, doktors en terroristen ("Hey mister terroristy man") door de mangel. Afgezien van het visuele aspect is Charlie Nothing vooral tekstueel heel grappig, en dat geldt ook voor het afsluitende ‘Pizza and a Piece of Ass’, wat hij zelf als een liefdesliedje betitelt.
Het zeskoppige MV & EE with the Bummer Road [foto rechts] opent met ‘Tea Devil’, een haast pastoraal folkliedje waarop Matt Valentine zelf het woord neemt. De psychedelische invulling bevindt zich daarbij voornamelijk in de achtergrondgeluiden waar lichte gitaarfeedback, dwarsfluit, belletjes, een vervormde mondharmonica en Samara Lubelski’s korte vioolaanslagen zich manifesteren.
Na enkele nummers krijgt de set van The Bummer Road – de naam waaronder Valentine hen voorstelt - een iets andere invulling als de songstructuren meer naar de achtergrond gedwongen worden en plaatsmaken voor meer experimentele muziek. Al snel volgt er een knappe versie van ‘Anthem of the Cocola Y&T’. Na enige tijd slaat de teneur weer om en gaat The Bummer Road weer over naar een meer traditionele aanpak waarbij Valentine zich van een versterkte elektrische gitaar bedient, waardoor hij instrumentaal tamelijk dicht in het vaarwater van Neil Young belandt. Maar ook daar weet de band het met zijn unieke muzikale invulling toch wel interessant te houden.
Tot slot slaat het roer weer om en volgt als kers op de taart het haast epische ‘Death Don't Have No Mercy’, eveneens afsluiter van het onvolprezen Mother Of Thousands. En zo sluiten Matt Valentine en Erika Elder als vaandeldragers van de nieuwe folkgeneratie deze avond op een gepaste manier af, al had het soms toch wel iets psychedelischer gemogen.
http://www.kindamuzik.net/live/pauze-festival/transmutations-ii-the-rambling-freedom-circus/14283/
Meer Pauze-festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pauze-festival
Deel dit artikel: