Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een gevarieerd programma op de eerste editie van het Gentse driedaagse PAUZE-festival. De eerste avond concentreerde zich uitsluitend op folkmuziek in de meest letterlijke zin van het woord: traditionele muziek uit Eritrea en Afghanistan.
Daud Khan komt uit Kabul en is een meester op de Robab, een middeleeuwse Afghaanse luit, en de Sarod, een instrument uit Noord-India. Khan werd begeleid door zijn jonge zoon Dorran Ahmad Sadozai, eveneens op Robab, en Florian Schiertz op percussie. Het trio bracht eindeloze verfijnde raga’s, waarover Khan zelf opmerkte dat als hij tijdens het spelen de ogen sloot hij de tijd vergat.
Afghanistan maakte de voorbije decennia een heel moeilijke periode door wat muziekcultuur betreft, onder de bezettingen van de communisten en de Taliban. Beide regimes waren radicaal gekant tegen muziek en voerden dan ook een repressieve politiek tegen muzikanten, waardoor velen vluchtten naar Pakistan. Dat werd allemaal mooi uitgelegd in de inleidende film Breaking the Silence.
Daarna was het de beurt aan Tsehaytu Beraki [foto rechtsboven], in de jaren '70 en '80 een heuse legende in Eritrea, maar tijdens de onafhankelijkheidstrijd moest ze vluchten en via omwegen in Soedan kwam ze uiteindelijk in Nederland terecht. Daar leidde ze een anoniem leven en ze had de muziek zo goed als opgegeven, tot Terrie Ex haar per toeval ontdekte en onlangs een cd met haar liedjes uitbracht op zijn label Terp.
Beraki zat helemaal alleen op een stoel midden op het podium, de spot op haar harp-achtig instrument gericht waarop ze haar liedjes begeleidde. Mooie ingetogen nummers, sommige protestliederen, maar met misschien net iets te weinig variatie om volledig tot het einde te kunnen boeien.
Vrijdagavond was gewijd aan twee muzikanten die experimenteren met nieuwe geluiden door zelf instrumenten te ontwerpen. Greg Malcolm [foto links] is een Nieuw-Zeelandse gitarist met platen uit op (K-R-A-A-K)³ en Corpus Hermeticum, waarop hij een zelfverbouwde gitaar bespeelt die ook de incidentele geluiden eigen aan de vorm van het instrument zelf versterken. Tegelijkertijd beroeren zijn kousenvoeten twee gitaren op de grond: één om een drone mee te maken en één als percussie-instrument. Malcolm verstaat de kunst om subtiliteit en experimenteerdrift met bengelende triangels of ijzeren veren aan de kop van de gitaar te combineren in zowel eigen composities als interpretaties van werk van mensen als Ornette Coleman en Steve Lacy.
Iemand anders die naam maakte als instrumentenbouwer is Ellen Fullman. Geïnspireerd door Alvin Luciers' ‘Music on a Long Thin Wire’ bouwde ze het long string-instrument, een vijftigtal snaren die over de hele lengte van het podium opgespannen waren. Fullman wandelde tussen de snaren door, haar hand zachtjes over de snaren bewegend met een subtiel spel van boventonen als gevolg. Voor het grootste deel van het optreden kreeg Fullman het gezelschap van de Duitser Konrad Sprenger. Bas, gitaar of primitieve drum vulden zo Fullmans zang en drone-snaren aan en voorzagen enkele oude volksliedjes van boeiende arrangementen. Toch liet het laatste nummer, waarbij beiden het long string-instrument bespeelden, de meeste indruk na.
De laatste dag was gewijd aan de zogenaamde New Weirdness, een los op te vatten verzamelterm die muzikanten verenigt die elk op hun eigen manier de meest diverse invloeden verwerken tot een unieke muzikale taal en die zich ergens situeren in een glijdend spectrum van psych, free, folk en noise. Nieuwe Belgische trots Ignatz [foto rechts] opende sterk met een korte set waarbij hij zijn elektrische gitaar doorheen een resem goedkope zoomeffecten jaagde in een bij momenten opvallend noisy geluidsstorm waarin zowel plaats was voor subtiliteit als voor onvervalste, groezelige lofi power. Straf optreden op de vooravond van een veelbelovende korte Europese tour.
Charalambides is de voorbije jaren uitgegroeid tot één van de meer bekende namen uit de hele psychfolkscene. Het duo bracht albums uit op labels als Kranky, Eclipse, Siltbreeze en Time-Lag. Tom en Christina Carter openden het optreden met een paar nieuwe nummers: opvallend delicaat gespeelde songs die zweefden tussen afwisselend minimaal en expressief gitaarspel. Het duo ging diep, liet akkoorden nazinderen in losse texturen en dan hebben we het nog niet gehad over de indrukwekkende stem van Christina.
Animal Collective sloot het festival af met een energieke elektrisch geladen set en een perfect helder geluid. De Amerikanen hebben net een nieuw album uit, Feels, en brengen een mengelmoes van psych, popmelodieën en noiserock. Het ontbrak de vier mannen duidelijk niet aan enthousiasme en dat werkte aanstekelijk voor het publiek dat wel te vinden was voor een opzwepend feestje.
De gevarieerde en soms gedurfde programmatie maakten een zeer geslaagde eerste editie van dit nieuwe festival, dat volgend jaar hopelijk een vervolg krijgt.
http://www.kindamuzik.net/live/pauze-festival/pauze-festival/11010/
Meer Pauze-festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pauze-festival
Deel dit artikel: