Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Maar liefst drie door Neal Casal zelf dikbetypte A4-tjes vergezellen de promo van No Wish to Reminisce, zijn eerste solo-cd sinds 2000 (afgezien van het cover-tussendoortje Return in Kind uit 2004). Kennelijk valt er heel wat uit te leggen, en dat terwijl ik de mening ben toegedaan dat kunst voor zichzelf moet spreken. Na lezing van dit epistel lijken twee dingen als een paal boven water te staan: No Wish to Reminisce is zowel een meesterwerk als loodzware kost.
Om met het laatste te beginnen: sinds zijn vorige cd Anytime Tomorrow tel ik in de gauwigheid een echtscheiding, een overleden vader, zes overleden vrienden en twee gestolen Gibson-gitaren. En dat moet allemaal verwerkt worden in deze dik vijftig minuten. Door iemand die van zichzelf schrijft dat een "wellspring of sadness […] resides at the center of my life." Dokter, mag ik een half Seroxatje extra? Geen wonder dus dat No Wish to Reminisce zowel muzikaal als tekstueel doortrokken is van diepe melancholie. Hier is iemand bezig in het reine te komen met het verleden, in weerwil van de cd-titel.
Neal Casal schrijft ook dat hij deze cd wilde laten klinken als een "massive wave of emotion, something almost overwhelming at times." En emotie zit er zeker in de muziek, maar het is een soort emotie die mij volkomen koud laat. Reden daarvoor is de vrij radicale muzikale koerswijziging die Casal hier doorvoert. De countrygitaarrock à la Neil Young verruilt hij voor Pink Floyd-achtige psychedelica, met bijbehorend kil gitaarwerk. Zelf noemt hij het "something clear, bright and psychedelic, distant and immediate at the very same time, loving, ice-cold, something really distinctive, grandiose, even elegant at times." Bent u daar nog?
Productioneel is No Wish to Reminisce volledig dichtgetimmerd door Michael Deming, die ook verantwoordelijk is voor allerlei toetsengedoe en strijkarrangementen. Verdwenen zijn de wide open spaces van bijvoorbeeld Casals debuut Fade Away Diamond Time (meer dan tien jaar oud alweer). De van nature toch al klaaglijke stem van Casal past buitengewoon goed bij de atmosfeer van deze plaat, maar zijn zeurzingen gaat me na drie nummers flink de keel uithangen.
De opnames van No Wish to Reminisce hebben therapeutisch gewerkt voor Casal. Hij sliep zes maanden in de studio met een Vox naast zijn hoofd en een Marshall aan zijn voeten ("close to the sound, the ground"). Voor de Casal-fan zal het even wennen zijn, en sommigen (waaronder ikzelf) zullen passen voor deze muzikale loutering. Iets waar Casal overigens rekening mee heeft gehouden, zo schrijft hij. Maar anderen zullen aangenaam verrast zijn. Loodzwaar: ja, meesterwerk: nee.
http://www.kindamuzik.net/recensie/neal-casal/no-wish-to-reminisce/12420/
Meer Neal Casal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neal-casal
Deel dit artikel: