Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aan de hoek van de bar zit elke avond een man stilletjes het café te overzien. Schuin kijkt hij uit zijn vermoeide ooghoeken wanneer hij een haaltje van zijn zoveelste shaggie neemt. De barman schenkt zonder vragen nog wat whiskey in zijn glas. De menigte kijkt niet meer op van hem, maar nieuwe bezoekers willen nog wel eens weten wie deze eenling is wanneer hij uit het niets zo maar wat poëzie begint op te dreunen. Philip Kane zegt men dan. Hij was ooit zanger. Hij werd wel eens de beste zanger die je nooit zal horen genoemd. “Waarom niet, is hij verslaafd geraakt of zo?” Ach nee, het is het oude liedje van dat kwaliteit tegenwoordig niet meer gewaardeerd wordt.
Het zou doodzonde zijn mocht het zo aflopen met Philip Kane, want dat hij een indrukwekkend vocalist genoemd mag worden, staat buiten kijf. Dat de muziekwereld niet naar hem op- of omkijkt gek genoeg ook. Maar Kane weet niet van opgeven. Op zijn 39ste komt hij met zijn tweede soloalbum aanzetten waarop de blanke Al Green zijn hart wederom uitstort, je verleidt en meesleept naar de donkere plekken in zijn ziel. Was voorganger Songs for Swinging Lovers nogal wisselvallig (prachtsongs aangevuld met de nodige niemendalletjes), ditmaal wordt op Time: Gentlemen een hoog niveau vastgehouden door middel van afwisselende nummers.
Zo is daar het country-deuntje ‘What a Man’s Got to Do’, komt het zomergevoel tot leven in ‘California’ en wordt de wah-wahpedaal te voorschijn gehaald bij ‘Theresienstadt – Our New Quarters’. Het grootste gedeelte bestaat echter uit zijn typische, naar Tindersticks neigende, intieme ballades. Hierin speelt hij graag de stoere rebel die te diep in het glas heeft gekeken en de liefde bezingt en ook dood verklaart. Namen als Charles Bukowski, Morrissey en John Sayles schieten dan onwillekeurig voorbij. IJzingwekkend mooi is ‘..Still’, waarin strijkers en achtergrondzangeressen de emotionele genadeklap geven.
Om enig tegenwicht aan deze weltschmerz te bieden, zijn er ook nog de soulkrakers. Hierin stuwt de blazersectie Kane naar nog grotere hoogten door hem losser en snerpender te laten zingen.
Philip Kane toont zich op Time: Gentlemen een groot vakman. Zijn doodgewone composities heeft hij met een groot arsenaal aan muzikanten tot de finesse uitgewerkt. Sterke, verbeeldende teksten worden nog krachtiger door de cynische humor die hij erin legt. Zijn stem doet vervolgens de rest. Oftewel: je telkens weer naar de cd doen grijpen en je een dikke drie kwartier laten genieten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/philip-kane/time-gentlemen/10390/
Meer Philip Kane op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/philip-kane
Deel dit artikel: