Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zeitkratzer is de laatste tijd alomtegenwoordig. Het collectief rond Reinhold Friedl verzamelt klassieke solisten van divers pluimage die steeds samen een nieuwe uitdaging aangaan. Deze uitdaging kan bestaan uit een samenwerking (zoals vorig jaar met Alva Noto en Keiji Haino) of een interpretatie. In deze laatste categorie verscheen onlangs Whitehouse (Electronics) waarmee de harde geluidserupties van deze Britse noisepioniers in een klassieke bezetting geëvoceerd werden.
Intussen is Zeitkratzer ook met de [old school]-serie van start gegaan waarmee het werk van baanbrekende componisten door de klassieke mangel gehaald wordt. Na John Cage en James Tenney is het nu de beurt aan Alvin Lucier, vooral gekend als muzikaal minimalist en om zijn wetenschappelijke interesse in de effecten en de karakteristieken van geluid die hij tijdens zijn experimenten onderzoekt.
Alvin Lucier is zowel voor de uitvoerders als voor de luisteraar een oefening in geduld. De vijf composities baden in repetitie en minimalisme. Keer op keer duikt Zeitkratzer in een andere muzikale bezetting op en wordt de kelk tot het einde geledigd. Op 'Silver Streetcar for the Orchestra' is bijvoorbeeld gedurende tien minuten een versterkte triangel te horen, op andere momenten wordt de toon gezet door de resonantie van objecten, piano en e-bows, viool en tapes en viola, cello en piano.
De zeer minimale invulling van Alvin Lucier dwingt de luisteraar tot aandachtig luisteren. Maar wat voor de één een zegen is, is voor de ander een vloek. Wat de appreciatie ook is, Zeitkratzer slaagt er met glans in om de intrinsieke waarden van Luciers composities naar zijn hand te zetten. De akoestische kwaliteiten van minimalisme staan immers centraal.
http://www.kindamuzik.net/recensie/zeitkratzer/alvin-lucier/20920/
Meer Zeitkratzer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zeitkratzer
Deel dit artikel: