Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Precies op het afgesproken tijdstip komt het gehuurde busje bij Ekko voorrijden. "Laten we eerst onze spullen naar binnen sjouwen en dan ergens gaan zitten," stelt Marschke voor. Een kwartiertje later lopen Kurt Marschke en bassist Philip Skarich mee naar buiten. "Liever niet in de zon," zegt de bleke Marschke, "dat is niet goed voor mijn huid." Op een paar treden bij een steigertje aan de Bemuurde Weerd nemen we plaats bij een paartje, zo te zien de gelukkige bezitters van een van de aangemeerde bootjes.
Nederland is mooi
Het is de eerste keer dat de Deadstring Brothers in Nederland zijn voor een tour. Utrecht, Amsterdam en Rotterdam worden aangedaan en in oktober komt de groep terug voor een optreden op het Take Root festival in Assen. Sinds de release van het titelloze debuut in 2003 wint de band geleidelijk meer fans voor zich. Marschke: "We hebben in Engeland een reeks shows gedaan. Het was al de derde keer dat we daar waren." Hoewel hij er vermoeid uitziet, is Marschke opgetogen in Nederland te kunnen spelen. "Moet je zien, het is zo mooi hier. Alles wat je van hier kunt zien, is mooi." Skarich is vooral geïnteresseerd in het programma van Take Root. "Speelt Johnny Dowd er? Cool! Niet veel mensen kennen hem, volgens mij is hij hier populairder dan in de States."
Beweging
Marschke zegt de huidige muziek niet te volgen. "Ik houd het allemaal niet erg bij. Ik luister veel naar oudere muziek. Phil is beter op de hoogte. Al is er wel een nieuw soort beweging gaande met bands als My Morning Jacket en The Drive-By Truckers. Die zijn goed, maar of en hoe wij in die beweging passen, weet ik niet. In Amerika spelen we geregeld met die bands. Daaruit kun je concluderen dat we toch op de een of andere manier bij elkaar horen." Stijldefinitie leidt al snel tot spraakverwarring. Dat is voor Amerikanen niet anders dan voor ons. Marschke: "Phil en ik beschouwen onze muziek als countryrock. In Amerika en, naar ik heb begrepen, ook hier circuleren vele termen. Maar countryrock klinkt ons het beste in de oren. Of rock met country-invloeden."
Shotgun Willie
Het is duidelijk dat de "broers" dieper graven, dat zij meer bezig zijn te ontdekken wat de traditie hen te bieden heeft. Voor Marschke zijn het de bekende namen die hem met country in aanraking brachten. "De Stones en The Flying Burrito Brothers zetten me op het spoor van oudere countrymuziek. Die ouwe Stones platen, The Band, Little Feat en Gram Parsons betekenen veel voor me. Een magische tijd was dat met magische muziek. Waar rock-'n-roll en country samenkomen, is het te halen. Dwing me niet om één favoriete plaat te noemen uit die tijd. Dat wordt zo'n lange lijst. Maar Shotgun Willie van Willie Nelson uit 1973 is wel een soort bijbel voor mij. En die bruine van The Band en Music from the Big Pink."
'Long Black Veil'
De cd van de Deadstring Brothers sluit af met een cover van 'Long Black Veil', vooral bekend van The Band, hoewel het origineel van de geweldige Lefty Frizzell ook gehoord mag worden. Een klassiek nummer over een misdadiger die er in het geheim een verboden liefde op na hield. In Detroit aan countrymuziek verslingerd zijn, is dat ook een geheime, smoezelige affaire? Marschke: "Dat zou een mooie metafoor zijn, maar echt waar is die niet. It's all out in the open now. Er zijn meer countrybands in Detroit, zoals Blanche. Veel bandjes hebben nog geen contract en publiciteit maar ze zijn er wel degelijk. Dan heb je nog The Volebeats, een geweldige groep die al vijftien jaar countryrock speelt in Detroit. Maar om terug te komen op 'Long Black Veil', mijn favoriete uitvoering is die van Johnny Cash…"
Punk
Toch wel handig als je in je bio kunt zetten dat Detroit je thuisbasis is. Marschke: "Kunnen wij er wat aan doen dat we daar vandaan komen. Maar het doet geen kwaad, er is veel aandacht voor ons." Wie uit de stad van Iggy en de MC5 komt, moet begonnen zijn als punkrocker. Bovendien, iedereen begint toch als punker? Marschke: "Phil wel." De bassist met de zwarte piekharen grinnikt. Skarich: "Ik zat inderdaad eerst in de punk en ging me daarna meer met classic rock bezighouden. Na een tijdje wilde ik weten op wie het allemaal terugging. Vanaf daar zijn we alleen maar verder terug aan het gaan in de tijd." Erg veel duiding wil Skarich niet geven aan de switch van punk naar country. "Zal wel te maken hebben met ouder worden. En het verlangen om meer te ontdekken".
Nieuwe plaat
De ontdekkingstocht van de Deadstring Brothers is er eentje om op de voet te blijven volgen. Hun debuut is een meeslepende plaat en live op de planken toont de groep inmiddels nog dieper in de roots te zijn doorgedrongen. Dat blijkt niet alleen uit een overtuigende cover van 'Ramblin' Man' van Hank Williams maar vooral uit de soulvolle uitvoeringen van hun eigen songs. De band speelt veel nieuwe nummers. Na afloop verklapt Skarich dat de tweede plaat eigenlijk al helemaal geschreven is. Is de band van zins om het diepe zuiden van de Verenigde Staten in te trekken en de geesten die in hun muziek rondwaren helemaal los te laten? Skarich schudt nee. "Die zuidelijke mystiek die je bij Sixteen Horsepower hoort, is niet helemaal ons ding. Melodie en popgevoel vinden we belangrijker."
http://www.kindamuzik.net/interview/deadstring-brothers/deadstring-brothers-passie-voor-countryrock/7027/
Meer Deadstring Brothers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deadstring-brothers
Deel dit artikel: