• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Deadstring Brothers

Ongedwongen sfeer, biertje en een repertoire om trots op te zijn
29 augustus 2004, Rotown, Rotterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Diederik Meijer

Publicatiedatum: 02 september 2004

De Deadstring Brothers uit Detroit maken countryrock voor mensen die van countryrock houden. In Rotown kwam daarom twee keer de hele elpee Tomorrow the green Grass van The Jayhawks als opwarmmuziek langs (waar bleef die dj?). Het is zeker een goede plaat, dat is een ding dat zeker is. Wie dus van te voren wilde weten hoe de muziek van de hoofdact klonk, had op die manier een goede omschrijving gekregen. Wat ook had gekund was op de T-shirts van sommige bezoekers afgaan. Behalve op eentje van Supersuckers en Heartworn Highways viel mijn oog op een versleten sweater met een opdruk van Dylan’s tournee Oh Mercy uit 1989. Ook die dronkelap die een tijdje geleden Mary Gauthier op stang jaagde, wankelde doodleuk door de zaal. Kortom: zowat iedere americanaliefhebbende Rotterdammer was present op het feestje van de broertjes Deadstring in Rotown. Het was weliswaar niet heel druk, maar dat kwam de sfeer ten goede, om maar met de barman te spreken. Als het buiten regent, het bier koud is en de band onze favoriete songs speelt, dan hoor je ons niet zo heel snel klagen.

Die Deadstring Brothers bestaan uit vier man en één vrouw. Ze maken gezellige countryrock die alles omvat: een jankende pedalsteel (de bespeler droeg een cap met het opschrift Support Your Local Road Angels), kroegsentiment, verzachtende vrouwenzang van de charmante Masha Marjieh en lichtjes psychedelische doch aanstekelijke gitaarmelodieën. Het enige dat misschien ontbreekt is een echte countrysnik in de stem van voorman Kurt Marschke. In plaats daarvan krijgt u het knijpende rockstemgeluid van een Mick Jagger ten tijde van Sticky Fingers. Op zich is daar weinig mis mee, maar wie ‘Ramblin’ Man’ van Hank Williams wil coveren moet natuurlijk wel van goeden huize komen. Daarom was de snellere versie van Deadstring Brothers door het ontbreken van die apocalyptische en typisch Amerikaanse Hank-Williamsdramatiek niet meer dan aardig.

Datzelfde euvel hadden ze met hun adoptie van ´Long Black Veil´ op de tot nu toe enige Deadstring-Brotherselpee, kortweg Deadstring Brothers geheten. Dit nummer werd overigens niet gespeeld. Wel deden ze ‘Get Up, Jake!’ van The Band, dat te vinden is op Rock of Ages uit 1972, en altijd een plezierige song is om te horen. Maar met een biertje in de hand en een ongedwongen ambiance stoorde niemand zich er aan dat de Deadstring Brothers in hun enthousiasme wel eens over de schreef gingen. In wezen is de groep uit Detroit de betere kroegband, net zoals The Drive-By Truckers of The Jayhawks van nu.

Maar in grote tegenstelling tot kroegbandjes hebben de Deadstring Brothers een hoeveelheid eigen repertoire waar ze best heel trots op mogen zijn. Zo´n meeslepend nummer als ´I´m Not a Stealer´ werkte live ook prima en daarmee overtuigden de Brothers meer dan met die covertjes. Een kleine domper op het sympathieke optreden was dat na amper drie kwartieren, inclusief één korte toegift, de Amerikanen de bierkraan dichtdraaiden en het podium verlieten. Gelukkig weten we dat de Deadstring Brothers terugkomen voor Take Root in oktober.

foto uit het archief, genomen in Utrecht, augustus 2004

http://www.kindamuzik.net/live/deadstring-brothers/deadstring-brothers-7048/7048/
Meer Deadstring Brothers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deadstring-brothers