Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een kleine man, grootse stem, nog grotere theatraliteit: Keith Caputo, gevierde moordstrot van Life of Agony. Na het verwijlen van die groep brengt Caputo in 2000 Died Laughing uit. Naar een vrolijke noot is het vergeefs zoeken op deze intense soloplaat. Wanhoop is nabij, depressie en een getormenteerde jeugd drukken zwaar op de naar zielsevenwicht zoekende Caputo.
Ondanks een ijzersterke livereputatie tekent zich een afnemende kwaliteitscurve af in Caputo's solo-output. Hij mag in Nederland en omstreken nog op enige bijval rekenen. De rest van de wereld haalt de schouders op en laaft zich aan het weer tot leven gewekte Life of Agony.
Getuige Caputo's laatste livewapenfeiten is de bedroevende opkomst weinig verrassend. Immers: voor dronkenmansgebrabbel vervoege men zich bij Shane MacGowan. Toch kan een stomdronken Caputo nog fier boven de middenmoot uit torenen door ongekende passie uit zijn dreumeslijf te persen; zijn exorcisme is verzengend.
Op de Melkwegplanken is Keith Caputo overwegend geen schim van die bloedlinke showman. Met dikke oogjes waggelt hij rond de microfoonstandaard. De lichtman wordt verzocht minder te knipperen, de KindaMuzikfotograaf krijgt een middelvinger voor zijn lens: Caputo heeft nogal van het groene hoofdstekelijke rookgoed gesnoept. Waar alcohol hem naar zijn diepste pijnen brengt, tekent zich nu een flegmatieke Caputo af.
De sessiebandleden kwijten zich vakkundig en zonder franje van hun taak, maar geven ook geen extra sjeu of sjoege waar Caputo het laat afweten, en dat is vaak. In het hardere beukwerk leeft de kleine man op en brult hij zijn ziel en zaligheid eruit. Echter: na een rammelende setopbouw die op en af van stevige rocktrack naar tenenkrommende bluesballad gaat, doet Caputo het licht uit met een kwartet niemandalletjes van de semi-akoestische soort. Zonder Caputo's kenmerkende panache blaast hij als het lamme neefje van Joe Cocker – compleet met neurotische armtrekjes – de nachtkaars uit.
Keith Caputo in goeden doen heeft het niet nodig een nummer van Life of Agony te spelen. Deze show vraagt ook niet om een toegift, het publiek gezien de tamme reactie ook nauwelijks. Toch komt die er. Caputo slaagt erin 'Let's Pretend' vakkundig te ontdoen van alle urgentie en relevantie. Het is tekenend voor Caputo's huidige staat; urgent noch relevant en nog net goed genoeg om te komen opdraven voor een duet met Within Temptation. Hoe diep je als kleine, eens zo grote metalman kunt vallen op je eeuwigdurende zoektocht naar innerlijke balans.
http://www.kindamuzik.net/live/keith-caputo/keith-caputo-4741/16063/
Meer Keith Caputo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/keith-caputo
Deel dit artikel: