Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als er dan zonodig iets naars over Roots of Heaven moet worden gezegd, dan is dat toch wel dat een rode draad op de negende editie van dit Haarlemse festival ontbreekt.
Hoewel het programma opmerkelijk is uitgedund en het festival daarmee een stuk overzichtelijker is geworden, is het aanbod aan americana ditmaal ontzettend gevarieerd. In een dikke zeven uur biedt Roots of Heaven voor elk wat wils.
Van de Excelsioriaanse popklanken van onopvallende opener Storybox uit Utrecht tot de bijna-feestrock van vertrouwde afsluiter Nathan Hamilton en zijn bandleden. Tussendoor valt er ook nog te genieten van de ongure bluesklanken van de jonge Britse bluesboy Ian Siegal, die met zijn brutale versie van 'John the Revelator' ook niet voorbijgaat aan The American Folk Anthology.
In de grote zaal van het Patronaat wordt afgetrapt met het bijna uitgestorven genre van traditionele honky tonk, vertolkt door een slanke blondine in een slangenleren jasje. Danni Leigh (foto rechts) en bandleden, waaronder een schele accordeonist en een tot zijn oren getatoeëerde gitarist, gaan wel eens de fout in, maar brengen hun warmbloedige countrynummers over San Antonio (Texas) en andere exotische oorden met veel overtuiging. Alternatief is het niet, wel oprecht. En dat telt.
No Blues is zoals bekend een project van Ad van Meurs en maakt van Afrikaanse, Arabische en Westerse muziek een boeiend geheel. "Overal tikt dezelfde klok", aldus de voormalige Watchman. En hoewel de groepsnaam anders doet vermoeden, is het wel degelijk blues wat de klok slaat, al dan niet aangelengd met jengelzang en tamtam. Robert Johnson en Blind Willie Johnson komen langs. Heel aardig is ook de harmonieuze zang van vrouwlief Ankie Keultjes, die gek genoeg niet op het podium, maar vanachter het mengpaneel meezingt.
Opvallend is dat de bijzondere groep Dolorean (foto boven) de grote zaal van het Patronaat het zwijgen oplegt met uiterst stille liedjes. De aandacht van het publiek ontroert ook zanger Al James, wiens wonderlijke stem een zalvende werking heeft. De Dylan-cover 'True Love Tends to Forget' had bovendien niet misstaan op de soundtrack van I'm Not There.
Singer-songwriter Shannon Lyon doet in zijn eentje een redelijke poging om te klinken als de jonge Dylan, maar mist originaliteit en een goede stem. De Canadees met warrig haar en blokjeshemd weet met zijn vlotte babbels wel de aandacht van het publiek te krijgen. En zo kan het dus ook.
Bizar is haast wel het optreden van Califone, dat nog het meest wegheeft van een oude hippieband. Twee slagwerkers, waarvan er één sprekend lijkt op Jerry Garcia, freaken tot ze een ons wegen en de laatste bezoeker richting Lucinda is vertrokken. Niettemin is deze jammende en spirituele sessie een buitengewoon schouwspel, dat tot aan het laatste nummer blijft boeien.
Absoluut geen gefreak bij topact Lucinda Williams (foto links), die zelfs een roadie heeft om de bladzijden van haar boek met songteksten om te slaan. De gevierde zangeres lijkt in beschonken toestand en zingt als een oude kraai. Ongeïnspireerd en enigszins met tegenzin werkt ze zich door haar repertoire van rockende country. Geen enkel nummer weet de magie van sommige van haar albums op te roepen en daarmee is de grote naam toch vooral een grote teleurstelling voor velen. Jammer, want verder is het drukbezochte Roots of Heaven wederom een groot succes.
Lees hier hoe de bezoekers het festival hebben ervaren.
http://www.kindamuzik.net/live/roots-of-heaven-festival/roots-of-heaven-ix/16222/
Meer Roots of Heaven Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roots-of-heaven-festival
Deel dit artikel: