Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Antwerpse Tram mag de avond openen. Dit is nog maar hun tweede concert, maar het drietal is toch aardig op elkaar ingespeeld. Hun instrumentale stukken kunnen beslist boeien, ook al zit het ene stuk net iets beter in elkaar dan het andere. Door hun abstracte gitaarmuren zitten ze op dezelfde lijn als het hoofdprogramma, maar daarbij zorgt het sporadische stoner-gitaargeluid voor een ietwat verslappende aandacht. Gelukkig weerhoudt dat er hen niet van om een krachtige set neer te zetten, al had hij iets korter gemogen.
Met dit eerste concert van hun Europese tour is er toch wel een speciaal moment aangebroken. The Psychic Paramount [foto] staat voor het eerst op Belgische bodem en wie ooit Laddio Bolocko live zag, weet wat je kan verwachten. The Psychic Paramount bestaat immers uit Drew St. Ivany en Ben Armstrong, die eertijds de helft van Laddio Bolocko uitmaakten. De andere helft, Blake Flemming en Marcus DeGrazia, ging verder als Electric Turn To Me, een band die er onlangs na twee e.p.'s het bijltje bij neerlegde. St. Ivany en Armstrong waren de experimentele kern van de moedergroep en met The Psychic Paramount kozen ze dan ook bewust voor experiment. Hun eerste wapenfeit was een mediterrane tournee waar ze op basis van volledige improvisatie puike concerten neerzetten. Dit resulteerde in het uiterst moeilijk te vinden Live 2002: The Franco-Italian Tour. Een volgende Amerikaanse tour, intussen met hun nieuwe drummer Jeff Conaway, leidde tot hun eerste officiële plaat Gamelan into the Mink Supernatural.
En dat is meteen het vreemde van de zaak. Een band die zijn platen steeds op live-improvisaties gebaseerd heeft, besluit spontaan om zich plots binnen de lijntjes van zijn eigen oeuvre te houden. Uiteraard is er nog ruimte voor het idee van het moment – in het begin van de set borduurt St. Ivany met hopen feedback alvast een melodietje dat hij op hoog volume het publiek injaagt – maar toch valt het op hoe in grote lijnen de structuren van Gamelan into the Mink Supernatural gevolgd worden.
The Psychic Paramount toont zich van in het begin een goed geoliede machine waarin ieder lid perfect weet wat hij moet doen en waarin ieder op zijn eigen manier de ritmiek aangeeft. Eén van de interessantste karakteristieken van de band is immers dat hun nummers gebaseerd zijn op voortdenderende ritmes die uiterst vindingrijk in elkaar steken, en daar horen abstracte gitaarsolo’s absoluut bij. St. Ivany's gitaar zorgt vaak voor verstrooiing terwijl basgitaar of percussie het nummer vooruit jagen. Elk achter hun batterij met effectenkastjes mishandelen St. Ivany en Armstrong begeesterend hun snaren, terwijl Conaway zich de ziel uit het lijf mept. Maar er is ook ruimte voor rust, al moet je dat wel binnen een bepaalde context plaatsen. Feedback resulteert in een dikke organische laag geluid waarin het allemaal nog wat meer abstract wordt. En op die manier past het perfect in hun set, die als een mokerslag op je neerkomt.
http://www.kindamuzik.net/live/the-psychic-paramount/the-psychic-paramount/11377/
Meer The Psychic Paramount op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-psychic-paramount
Deel dit artikel: