Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een concert van Tindersticks. Ooit ging dat vooraf door een diner bij kaarslicht en met rode wijn, in het centrum van een willekeurige grote stad, om de hoek van de concertzaal. Daarna nam je met je geliefde plaats op het pluche van bijvoorbeeld het Vredenburg en zorgden aanzwellende violen, de diepdonkere stem van de zanger en favoriete nummers als 'Tiny Tears' of 'Another Night In' voor de soundtrack van een romantische avond.
Dit nostalgische beeld voelt voor Stuart Staples bijna als een nachtmerrie. Avond na avond 'Tiny Tears' zingen, het is een keurslijf waar de zanger van Tindersticks zich niet meer in thuisvoelt. Na de vorige toer zagen de bandleden elkaar lange tijd niet - logisch, ze wonen allemaal in andere delen van Europa - totdat ze twee jaar geleden na lang aandringen in het kader van de Don't Look Back-serie eenmalig het album Tindersticks II in z'n geheel uitvoerden. De magie bleek die avond nog aanwezig, al zeiden de bassist, drummer en violist hierna vaarwel en werkten de overgebleven muzikanten verder aan nieuw materiaal.
Het is vooral dat resultaat, het net verschenen The Hungry Saw, waar het in de huidige reeks concerten om gaat. De opkomst tijdens het openingsnummer is alvast indrukwekkend, met eerst de toetsenist en daarna één voor één de bassist, blazers en het clubje strijkers totdat ze op het eind allemaal samen spelen. De band krijgt een enthousiast onthaal van de goed gevulde 'Rode Doos'. "Where is the town?" lacht de zanger als hij aan het tijdelijke en afgelegen onderkomen van Vredenburg refereert.
Het verloop van de avond bevestigt Staples' afkeer van nostalgie: de eerste zeven nummers van The Hungry Saw komen in dezelfde volgorde als de plaat voorbij en na een kort uitstapje naar iets minder recent werk, volgen alle andere nieuwe liedjes. Door het gebrek aan tempowisselingen verslapt de aandacht af en toe, maar Staples' doorrookte stem blijft een verslavende vaste waarde. De variatie ligt vooral in handen van de gastmuzikanten: tussen ingetogen ('Feel the Sun', 'All the Love') en een groots geluid als de blazers bij 'E-Type' en 'Say Goodbye to the City' de hoofdrol opeisen. Deze momenten waarop het hele gezelschap voluit mag spelen, geven het nieuwe materiaal live nog een extra dimensie mee.
Na het enthousiaste applaus en gestamp om de toegift beloont Tindersticks het publiek voor 'jullie geduld met al die nieuwe nummers' en krijgen de bezoekers als beloning wat ouder werk. Het verhalende 'My Sister' krijgt een gloedvolle uitvoering, net als 'Her', met de spaanse gitaar van oudgediende Neil Fraser. Het als duet opgenomen 'Travelling Light' blijft zonder extra zangeres toch wat mager; daar had best een ander juweeltje uit de omvangrijke catalogus gepast. Achteraf klinkt bij een enkel koppeltje dat ze "ons nummer niet hebben gespeeld", maar bij de garderobe staan overwegend gelukkige gezichten.
http://www.kindamuzik.net/live/tindersticks/tindersticks-2884/16930/
Meer Tindersticks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tindersticks
Deel dit artikel: