Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De vrijdag van ZXZW staat voor een groot deel in het teken van breakcore en noise. Zo vreemd is dat niet wanneer je weet dat Mr. Vatican Analog himself, Vincent Koreman, de artistieke leiding over het festival heeft.
Terwijl DJ Rioteer, Doormouse en de altijd fijne Otto von Schirach in de ietwat buiten het centrum gelegen Hall of Fame een vette raveparty bouwen, is het angstaanjagend leeg in de V39 tegenover 013. In de kelder kwijt Assassin zich desondanks gedreven van zijn taak. Old school jungle en breakbeats stuiteren over elkaar heen en hij MC't er een vaardig mopje overheen, maar met nog geen tien man in de zaal wil van enige dansante actie weinig terechtkomen.
Geplaagd door technische problemen, is het lang wachten geblazen in de Kleine Zaal van 013. Als dan eindelijk geluid te horen is, heeft het niets te maken met de grimey drum 'n' bass die je verwacht van DJ Spykidelic's Acid Grime. Het komt uiteindelijk gelukkig allemaal goed, al is de zware, trage en lichtelijk lome grime een nogal botsend contrast met het snelle breakwerk dat een ook al lege Batcave vult, met dank aan Djipe. De laatste gaat helemaal op in zijn eigen verknipte beatsuniversum, maar is zo goed als de enige bewoner van die speedcoreplaneet.
Noise kan uit een laptop komen of via allerlei vreemde apparaatjes, maar ook gewoon uit een stel gitaren. Mix daar zoveel ADHD bij als een tray Red Bull kan leveren en je komt uit bij de ziedende Groningse sensatie Bonne Aparte. Noiserock, hyperactieve punk, synthdance en heel veel overtuiging: Bonne Aparte is en blijft een van de beste Nederlandse livebands van het moment. Overweldigend.
Meer Hollands glorie komt van Punt Uit in de Cul de Sac. Tussen de verbazende combinatie van - overdreven - rauwe straattaal en raps met accent door maken de twee graag wat grapjes. Ze rappen over de bus missen en plezier. Zeker een vreemde naam op dit festival, niet echt gewaardeerd, maar de vette knipoog maakt het een leuke vertoning.
Adolf Butler [foto boven] speelt in het Duvelhok, waar tegelijkertijd een prachtige concertposterexpositie aan de gang is. De muzikale hybride van het luidruchtige kwartet doet soms denken aan Victims Family en The Jesus Lizard, maar valt nog het meest op door de uitdagende act van zanger Boris, die gekleed in een zwembroek het publiek bestookt met een winkelwagentje.
Lelijke muziek door lelijke mannen, dat is Arabot [foto boven]. Het Noorse noiserocktrio slingert lompe blokken lawaai in de lijn van Unsane de Batcave in, met als eigen toevoeging aan het genre de als een speenvarken krijsende zanger. Het is afdoende maniakaal, maar net te eenvormig om een heel concert lang te overtuigen.
Echte jazz is te zien in de Paradox. Het Amsterdamse label Trytone organiseert daar een festivalletje met zijn acts ter ere van het tienjarige bestaan, dat is ingevoegd in het ZXZW-programma. Wat de popliefhebber zo mooi de gelegenheid geeft eens wat van het genre te proeven. Het gitaar/bas/drums-trio Agog is dan precies het soort klinisch virtuoze jazz waar hij waarschijnlijk niet van houdt.
De Celano Baggiani Group daarentegen laat een verpletterende indruk achter. Dit rond een Argentijnse gitarist en drummer opgebouwde kwartet gaat uit van simpele melodieuze ideeën, die op het eerste gehoor vaak zelfs tegen het truttige aan zitten. Van daaruit wordt echter langzamerhand opgebouwd naar hele spannende en complexe muziek, die toch melodieus blijft.
De rauwe jazzrock van het Engelse Guapo maakt vroeg op de avond in 013 een wisselende indruk. Soms drijven de bandleden elkaar al improviserend tot een hoogtepunt, dan weer stellen lang slepende, rommelige soundscapes het geduld van het publiek behoorlijk op de proef.
Aan het eind van de avond doet Blacklisted [foto boven] er in de Little Devil alles aan om een goede hardcoreshow neer te zetten. Hoewel het optreden inderdaad prima is, wil het publiek niet echt. En zonder pit is een hardcoreshow eigenlijk nooit geslaagd.
Wie denkt dat de hoekige no-waveformule nu wel uitgewerkt is, heeft Ponytail niet gezien. Met twee gitaren en drums weven de Amerikanen patronen ergens tussen Foals en Battles tot een extatische hippierave, waarin de rol van ceremoniemeester is weggelegd voor de zangeres. Met de armen in de lucht en het hoofd in de nek slaakt ze woordenloze kreten alsof ze in trance is, wat het ceremonie-effect nog eens versterkt. Zo is Ponytail dé ontdekking van de vrijdag op ZXZW.
http://www.kindamuzik.net/live/zxzw/zxzw-vrijdag/17513/
Meer ZXZW op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zxzw
Deel dit artikel: