Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lekker opwarmen kan op zaterdag met sludgeband Dethscalator, dat ondanks een paar flinke missers een erg aardige indruk achterlaat in de Batcave. Nog geen vijf minuten later rept niemand er meer over, omdat Hey Colossus [foto boven] er keihard overheen gaat in de Kleine Zaal van 013. De muur van geluid is indrukwekkend en bij vlagen intimiderend. De band is het Engelse antwoord op Unsane en Today is the Day.
In een overvolle Cul de Sac begint het Luxemburgse Mutiny on the Bounty ondertussen met zijn stevige rock die aan acts als Coheed and Cambria doet denken. De lekkere mix van elektronica en rock ligt goed in het gehoor, maar hoewel ze een goede show neerzetten blijven de explosieve hoogtepunten uit.
Taint [foto onder] manifesteert zich live als een uitgeklede versie van Mastodon. Het enthousiasme van de zanger/gitarist werkt aanstekelijk, wat enigszins teniet wordt gedaan door het slordige spel van de drummer.
Taint is een van de grotere harde bands op ZXZW. Stonerband Gonga speelt tegelijk met ze en heeft ook nog concurrentie van de lokale blackmetalhelden Funeral Goat. Gevolg: heel weinig bezoekers. De zanger doet alsof hij ze telt en komt tot drie. Dat is een beetje overdreven; het zijn er zeker vier à vijf keer zo veel. Maar die een beetje troosteloze setting past wel bij de doom metal van Gonga, die in het verlengde ligt van Electric Wizard. Een lekker volvet geluid en een zanger die niet te beroerd is zich bij tijd en wijle over een monitorbox heen te draperen, zorgen voor een bovengemiddeld optreden van deze favorieten van Portisheadlid Geoff Barrow.
Meer overtuigende harde gitaren zijn er op de zaterdag van Paint It Black en bovenal Trash Talk [foto onder], die tekenen voor een paar geslaagde hardcoreshows op ZXZW. Vooral laatstgenoemde weet met een explosieve set van een kwartiertje de Little Devil compleet op zijn kop te zetten.
In dezelfde zaal is ook de blackmetalformatie Gorath prima op dreef. Melodieuze elementen in de vorm van onder andere mineur basloopjes geven het materiaal net dat beetje extra sjeu dat de Belgen nodig hebben om zich te onderscheiden.
Ook Crayonsmith speelt voor slechts een handjevol mensen. Met zijn nerderige uitstraling, onverstaanbare commentaar en eindeloze knopjesgedraai blijft hij moeilijk te volgen. Maar de schaarse momenten dat hij loskomt en zijn bitpop de zaal in slingert, neemt hij het publiek zonder probleem mee, met glimlach en al.
Wire is niet de enige originele postpunkband op ZXZW. Ook Blurt draait al sinds 1979 mee. Zanger/saxofonist Ted Milton ziet er een beetje uit als de uitsmijter uit de film Lock, Stock & Two Smoking Barrels en praat ook zo. Ondersteund door een superstrakke drummer en een gitarist die Tom Morello en The Edge ineen is, laat hij horen nog lang niet versleten te zijn.
Het vrolijkste en minst pretentieuze optreden op ZXZW komt van Miss Ishikawa. Deze Japanse stuiterbal mixt onder de noemer Muha*Thaidisco in razend tempo wat zo te horen geflipte Thaise coverversies van eurodiscostampers zijn aan elkaar.
Met snoeiharde noise, gemaakt door een barbecuetang, de omgeving en vooral zijn lichaam, zet de Israëlische inzending van het Eurovisie Noise Festival Kakawaka een show neer die net zo amusant als sterk is. De uiterst geconcentreerd over zijn gitaar gebogen Null/Void komt niet meer over het explosieve optreden van zijn voorganger uit. Hoe goed het optreden ook blijkt, op het Eurovisie Noise Festival moet Ierland zonder punten naar huis.
De Brit John Scott zet met zijn drone/ambient/noise-project F.M.G. een zeer krachtig optreden neer vol heen-en-weer schietende, oorverdovende noise. Ver achter zijn haar verscholen slurpt hij je op in zijn muziek. Rauw, pijnlijk en heel goed.
http://www.kindamuzik.net/live/zxzw/zxzw-zaterdag/17514/
Meer ZXZW op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zxzw
Deel dit artikel: