Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je moet het lef maar hebben. Je plaat openen met een potig en gelikt wereldverbeteraarslied over een arm zwart/geel/bruin/blank/paars (schrappen wat niet past) jongetje. Als je dan weet dat Arsenal ooit als verdienstelijk bossahouse-project is begonnen, besef je hoezeer de pretenties met het succes zijn toegenomen. House hoor je hier nog wel trouwens, maar dan meer van de doorsnee Arbeidsvitaminen-categorie. Eerder strandlounge op Ibiza dan muziek in een dompige kelder in Zuid-Londen of Detroit. David Guetta en Bob Sinclar achterna. Wellicht binnenkort als soundtrack in de bar van Temptation Island.
Met 'I-330' springen ze ongegeneerd op de new wave- en eightiestrein, door OMD-synths te combineren met Editors-weltschmerz. 'Fear of Heights', door gebrek aan concurrentie het beste nummer van de plaat, is een bijna exacte kopie van Lykke Li. En komt daar met 'Sunn Drums' (die heiligschennende titel!) geen dubsteppy nummertje voorbij dat bovendien wel iets té ostentatief naar Massive Attack lonkt? Als het op navolgerschap aankomt wint Arsenal echt alle prijzen.
Gezien het feit dat het duo met zijn vele gastmuzikanten recentelijk nog meer dan vijf keer de Brusselse AB heeft uitverkocht is er hier wel degelijk een markt voor. Je kan dan zeggen dat de productie beregoed is. Dat het allemaal wel lekker wegluistert. Dat het allemaal wel meevalt. Dat zou maar de halve waarheid zijn.
Probleem is dat Arsenal klinkt alsof het opgezet is bij wijze van project concept en zijn muziek als een marketable product. Elk nummer klinkt herkenbaar en luistert onschadelijk weg omdat het een perfect doorslagje is van een of ander relatief recent succesvol geluid.
Is dit muziek? Nee, Arsenal is een investering. Het zou je niet verbazen als ze volgende week naar de beurs gaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/arsenal/lokemo/21531/
Meer Arsenal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/arsenal
Deel dit artikel: