Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De mist trekt op. Een gefragmenteerd, suburbaan niemandsland vol gefrustreerde, versplinterde twintigers laat zich zien. Schreeuwend worden ze dronken in kil ingerichte kelders. Buiten het geraas van de stad zijn enkel richtingloze wegen, tot zover het oog kan zien omsingeld door bomen. Nietszeggende bomen. En de wind is altijd guur. Nog maar wat alcohol.
Van de ondoordringbare teksten die uit Joseph d'Agostino's hoofd sprongen tot de soms ongrijpbare composities: het was verre van vrolijk wat Cymbals Eat Guitars aaneen speelde op de beide voorgangers van LOSE.
Dan is er op datzelfde LOSE het vernietigende 'Child Bride'. Het heengaan van een van zanger d'Agostino's beste vrienden werpt een schaduw over een goed deel van de plaat, maar tijdens dit nummer wordt deze schaduw welhaast tastbaar. Ingeklemd tussen twee uitgesponnen gitaarwerken vormt dit nummer het kleine, wonderschone hart van de plaat. Alsof je na een uitputtende, bochtige bergtocht ineens stuit op een spiegelvlak meer. Het hart nog in de keel en met spijt dat je verder moet.
LOSE is een plaat die ademt. Waar Lenses Alien en het ontregelde Why There Are Mountains bijna stikten in hun eigen geslotenheid is er op LOSE ruimte en toegankelijkheid. Bewandelbare melodieën. En dat zonder dat Cymbals Eat Guitars ook maar een schilfer eigenzinnigheid inlevert.
Het hoofd op de plaathoes mag dan ingesnoerd zijn, het kijkt je met één priemend oog recht aan. Als dat nu geen teken is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/cymbals-eat-guitars/lose/25764/
Meer Cymbals Eat Guitars op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cymbals-eat-guitars
Deel dit artikel: