Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Oude haai Jim Thirwell komt ook nog eens met een nieuwe. Wij zijn eerlijk en geven onmiddellijk toe dat wij een hekel hadden aan de in de eighties als vermist opgegeven intense pathos waarin opener ‘(not adam)’ hier wordt gedrenkt. En de nochtans uitstekende muzikale aankleding van ‘Mon Agonie Douce’ (denk Coil ten tijde van Horse Rotorvator) verzieken met een Franse lyric - Waarom wil iedereen toch altijd Frans zingen? - is ook al niet ons idee van ‘zich herpakken met het tweede nummer’. Op ‘Aladdin Reverse’ herhaalt hij dat muzikale trukje nog eens: clavecimbels worden van stal afgehaald en de niet-westerse toonsoorten vliegen ons rond de oren, gezwollenheid en bombast vechten om de prijzen terwijl Thirwell zich nogmaals helemaal inleeft in de rol van getormenteerde messias. Help! Dan is ‘Miracle’ beter. Klinkt een beetje als vroege The The of als een betere versie van onze eigenste Daan, beetje Nick Cave zelfs (denk ‘The Mercy Seat’). Lekker.
U merkt het: Foetus kan na al die jaren door aankleding en directe slagkracht nog altijd overbluffen. Maar de geuite woede verdrinkt op Love al te vaak in de opulentie van de arrangementen, die bijna zonder uitzondering de Spectoriaanse kant opgaan. Met de strijkers van ‘Don’t Want Me Anymore’ alleen al maken The Bees drie nieuwe nummers. En waarom in godsnaam over het al zeer rijkelijke industriële hiphop-arrangment van ‘Blessed Evening’ nog al die tierlantijntjes en liflafjes? Nee, geen hoekje stilte is veilig voor Jim Thirwell. De ingetogen intro van ‘Pareidolia’ maakt zo al snel plaats voor Wagneriaanse bewegingen en nerveuze expressionistische uithalen. Ook Jennifer Charles van The Yeah Yeah Yeahs die haar vocale bijdrage levert aan ‘Thrush’ mag dat ondervinden. De broeierige electronica waarover de dame haar sirenenzang drapeert ondervindt zelfs geen schade van Thirwells enge vocalen. Maar als dan onvermijdelijk het groot orkest weer invalt ontpopt wat in principe een goed nummer had kunnen zijn zich in extremis nog tot een misser. Ook opvolger ‘Time Marches On’ wordt al snel de nek omgewrongen met triomfalistische blazers en pauken die niet kunnen kiezen tussen militaire parade of Berlijns cabaret. Het verbaast dan ook weinig dat coda ‘How to Vibrate’ nogmaals met de hele orkestrale zwik komt aanzetten. Jim Thirwell is zijn oude streken lang niet verleerd maar met de zon in zicht kiezen wij meestal voor minder benauwend vertier dan Love.
http://www.kindamuzik.net/recensie/foetus/love-9590/9590/
Meer Foetus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/foetus
Deel dit artikel: