Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Luisterend naar de eerste nummers van We’re Down Til We’re Underground is meteen duidelijk dat de eerder dit jaar verschenen mini Love American een representatief voorproefje is geweest voor de nieuwe sound van Give Up The Ghost. Zeurpieten aller landen verenigt uw om te beweren dat Background Music of eerder werk toch zoveel beter was. De wet van de remmende voorsprong. Moeilijk om daar in de hardcore scene aan te ontsnappen. Sterker nog: als je in het begin van je carrière een klassieker schrijft, kan dat de rest van je leven tegen je gebruikt worden.
Toch is er niet bijster veel veranderd. De scherpe randjes zijn er af, zanger Wes durft wat meer van zichzelf te laten zien en van zijn stem te laten horen, en de band heeft zich verrijkt met melodieuze passages. In essentie heeft GUTG niet aan overtuigingskracht ingeboet. Sowieso was GUTG al niet de band die gehoor gaf aan de dogma’s binnen hardcore. Eerder zijn ze medeverantwoordelijk voor de frisse wind door oldschool hardcore.
Iedere klap is een daalder waard op We’re Down Til We’re Underground. Nu is dat bij uptempo passages niet zo’n kunst. Hard en strak beuken komt al snel overtuigend over. GUTG laat echter alles rocken. ‘Since Always’ valt daarom niet eens uit de toon na twee razendsnelle openers. ‘The Last Supper After Party’ gaat daar nog eens overheen. En tegen het eind van de plaat is kun je rustig stellen dat juist die dynamiek deze band zo typeert. Na enkele jaren van intensief toeren hoeven we Give Up The Ghost niets meer wijs te maken. Die doen gewoon wat ze willen, en trekken daarbij alle registers open.
http://www.kindamuzik.net/recensie/give-up-the-ghost/we-re-down-til-we-re-underground/4481/
Meer Give Up the Ghost op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/give-up-the-ghost
Deel dit artikel: