Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Dial up my number now
Weaving it through the wire”
Geef me je nummer dan Alison, natuurlijk bel ik je! Direct. Onverwijld. Ik zal je zeggen wat ik van je vind. Jij hete bliksem. Jij wellustig wezen. Ik zal je leren. Ook zal ik je zeggen dat ik je laatste album niet veel vind. Supernature? Wat nou Supernature? Als er iets onnatuurlijk is, dan is het dit album wel. Zo’n overdaad aan simpele retrosynthese hoor je zelden. Is Slash soms achter een oude Moog gekropen? Om één gitaar-patch tot op het bot te kunnen uitzuigen? Of is dit een hommage aan Jan Hammer?
Nee, ik weet het al. Je wilt natuurlijk dat ik de verkleedkist induik! Dat ik de allergrootste zonnebril tevoorschijn tover, het liefst in hart- of stervorm. De meest gelikte doorkijkbloes van mijn moeder - vroeger hippie - aantrek. Let op: alleen de bovenste knoop dicht. Dan nog een paar gigantische blokhakken scoor op het Waterlooplein. En klaar is Erik. Het nachtelijk paraderen met jou aan mijn zijde kan beginnen. Onder de reflectie van vele discobolspiegeltjes. “Even mijn neus poederen...”
Er is niets mis met disco, zeker niet. Er was ook helemaal niets mis met de spiegel- en sprookjespop van Goldfrapp. Felt Mountain (2000) was een dromerig meesterwerkje, peinzende muziek van Will Gregory onder de hete zang uit het zilveren keeltje van miss Goldfrapp. Felt Mountain was leven in de natuur en seks met boselfen. Black Cherry (2003) volgde waardig. Veel scherper van geluidsopmaak, veel meer gespitst op een electrodansvloer.
Waar staat Supernature nu in dit plaatje? Een toontje lager. Supernature is Black Cherry bij het Kruidvat. Plat, opdringerig en goedkoop. De plaat begint aanstekelijk met ‘Ooh Laa Laa’. Lekker, dat ritmische basloopje. Maar o, wacht, daar wordt me een blik analoge bakken opengetrokken. Strings, riffs, loops, claps, echo’s, mijn god. Wanhopig probeer ik Alison terug te vinden in die synthetische brij overproductie. Dat lukt. Bij het volgende nummer, ‘Lovely 2 C U’. Maar ook daar breekt de synthpleuris alweer vlot uit. En verderop wordt het ook echt niet minder. Op het eerste oor lekker klinkende nummers transformeren zich tot een hoop studiokrachtpatserij. Alles even gelikt. Alles even aanstekelijk. Alles even dik. Met als enig resultaat overdaad. Overdaad aan catchy, overdaad aan vetheid, overdaad aan disco, zelfs een overdaad aan kitsch, zo dat mogelijk is.
Supernature is de vleesmarkt onder de discotheken. Waar iedereen naar iedereen kijkt en nauwgezet het vlees beoordeelt. Muziek is muzak en lichamen tellen. In dit geval kun je wat naar de hoes staren. En denken aan Alison. Denken aan wat jij, zij en ik eigenlijk willen:
“Switch me on
Turn me up
Don´t want it Baudelaire
Just glitter lust
Switch me on
Turn me up”
http://www.kindamuzik.net/recensie/goldfrapp/supernature/10513/
Meer Goldfrapp op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goldfrapp
Deel dit artikel: