Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tijdens de drukke zomermaanden gebeurt het al eens dat een cd-release door de mazen van het net glipt en nauwelijks wordt opgemerkt. In bepaalde gevallen zijn wij daar niet rouwig om, in dat van het fabelachtige Quixotic van Martina Topley-Bird ware het doodzonde geweest. We prijzen ons dus gelukkig dat we tijdens een zwoele nazomernacht intuïtief op de BBC afstemden, alwaar de Mercury Prize 2003 werd uitgezonden en de twaalf genomineerden live hun ding mochten doen. Sindsdien moesten vrienden, buren en al wie 't horen wou, het ontgelden; er rolt vandaag immers maar één naam over onze tong en dat is die van Martina Topley-Bird. Dit superdebuut mag dan in Engeland met lof overladen worden, aan deze kant van het Kanaal loopt het (vooralsnog) niet zo'n vaart.
Voor de goede orde: Martina Topley-Bird (28) werd goed tien jaar geleden als tiener van school geplukt door ene Tricky, die redelijk weg was van haar intrigerende stem. Niet alleen van haar stem, zou later blijken, want de twee beleefden een stormachtige liefdesrelatie. Ook artistiek laaide de passie hoog op, met als gevolg dat Martina haar vocale talenten mocht ontplooien op Maxinquaye, het debuut van de enigmatische triphoppionier. De zangeres maakte de Public Enemy-cover 'Black Steel' prompt onsterfelijk en het duo was vertrokken voor een jarenlange muzikale vennootschap. Het in '98 verschenen Angels With Dirty Faces betekende echter het eindstation, nadat de Britse pers zich iets te gretig ging moeien met het privéleven (het paar was intussen alweer uit elkaar) van Tricky en diens muze. Nadien maakte Topley-Bird nog haar opwachting tijdens enkele live-shows van Porno For Pyros en zong ze mee op een plaat van Primus. Uiteindelijk achtte de Britse artieste de tijd rijp voor een soloalbum, al werkte ze in de tussentijd nog samen met David Holmes. Het creatieve proces zou uiteindelijk vier jaar in beslag nemen, het wachten méér dan waard, zo blijkt nu!
Quixotic laat zich proeven als een verkwikkende sneukeltoer, waarin je van de ene verrassing in de andere valt en waarlangs je de meest idyllische en onverwachte plekjes verkent. Topley-Birds zoektocht naar haar roots levert een even bevreemdend als bevredigend resultaat op. De lome triphopbeats mogen dan een logische erfenis zijn uit de Bristol-periode van dit bevallige rastalent, de exotische mengeling van nu-soul, rauwe blues, smoothy jazz, gospel en R&B refereert aan Martina's Afro-Amerikaanse afkomst (moeder is Latijns-Amerikaanse met Indiaans bloed) en slaat de luisteraar met verstomming. De aanwezigheid van Josh Homme, Mark Lanegan en David Holmes zorgt bovendien voor een originele input uit het betere rock- en dancemileu. Voor puriteinse hokjesdenkers is Quixotic een vloek, voor anderen een zegen!
Criticasters zullen ongetwijfeld opmerken dat 'Need One' erg sterk aan Maxinquaye doet denken, maar desondanks geeft de guest performance van QotSA het prachtnummer een absolute meerwaarde. Dat Martina het echter ook alleen kan, bewijst ze superieur in de onweerstaanbaar knappe en meeslepende liefdesballade 'Anything'. Souldiva's als Erykah Badu, Jill Scott en Angie Stone krijgen er dan weer een te duchten concurrente bij in het sensuele 'Soul Food'. Tijdens het ingetogen 'Lullaby' landen we met beide voeten in het aardse paradijs, waar het heerlijk toeven is en alle vluchtwegen gebarricadeerd zijn. Vier supersongs ver blijkt Martina Topley-Bird allesbehalve aan het einde van haar Latijn; luister bijvoorbeeld maar eens naar 'Too Tough To Die', waarin David Holmes een stokoud bluesnummer nieuw leven inblaast en zich ter hoogte van New Orleans denkbeeldig vergrijpt aan de meest markante voodoorituelen. Dan hebben we het nog niet eens over die allesoverheersende stem van Martina Topley-Bird gehad, een onmisbaar en indrukwekkend instrument dat afwisselend aan hedendaagse sirenes als Beth Gibbons, Allison Golfrapp of Macy Gary doet denken, maar ook aan de legendarische Billie Holiday.
Toeval of niet, maar net op het ogenblik dat Topley-Birds maverick Tricky z'n intrede doet ('Ragga'), kent de plaat een klein dipje. Ook het jazzy 'Lying' moet het afleggen tegen het gros van de andere songs. Met het meerstemmige en rustig voorkabbelende 'I Still Feel' is het gelukkig wel weer raak. Stevies ('Days of a Gun') sluit de plaat op waardige wijze af, mits een intro die niet had misstaan op Massive Attacks 100th Window en het door Bond-arrangeur David Arnold geconsumeerde blikje strijkers, dat perfect zou passen in de denkpatronen van Björk te tijde van Homogenic. Allemaal aardige referenties dus, maar zelfs zonder staat Martina Topley-Bird aardig haar mannetje. Het bedeesde meisje van weleer is een volwassen vrouw geworden en dat is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Fraai plaatje van een van dé ontdekkingen van het jaar!
http://www.kindamuzik.net/recensie/martina-topley-bird/quixotic/4141/
Meer Martina Topley-Bird op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/martina-topley-bird
Deel dit artikel: