Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Modest Mouse is indierock ten voeten uit. Tel maar op; schreeuwerige, licht oversture vocalen, serieuze teksten met een dubbelzinnige lading, jammerende maar catchy gitaarmelodieën en een irritatiefactor die net wel of net niet positief doorslaat. Vooral het laatste geldt bij Modest Mouse enorm. The Moon & Antarctica (2000) staat vol met indierockpareltjes, als je tenminste de tijd neemt om ze tot je te nemen en laat bezinken. Mocht je nog niet bekend zijn met deze groep dan is het vooral belangrijk dat je de plaat eerst een paar keer beluistert, een paar dagen laat liggen en dan weer eens opzet.
Op deze manier ontdekte ik de schoonheid van The Moon & Antarctica en nu in mindere mate van Good News for People Who Love Bad News. De eerste luistersessies vielen niet bepaald positief uit. Wat als eerste bleef hangen was de zeurderige schreeuw in de zang van Isaac Brock. Je kan er twee kanten mee op: of je zegt Brock geeft zijn hele ziel en zaligheid, laat zijn emoties zien en dat levert toch vaak de mooiste dingen op, of je plaatst hem in het rijtje uit de toon, valse kraai of aanstellerige zeur. Voor degenen die dat beginstadium voorbij zijn is Good News for People Who Love Bad News een waardige indieplaat.
Vooral het eerste deel van het album biedt de Modest Mouse-fan alles wat hij zoekt en nog een beetje meer. Dat beetje meer komt vooral tot uiting in de eerste twee nummers, 'The World at Large' met zijn helder rinkelende, Smiths-achtige gitaarmelodie en de geweldige single 'Float on'. Geen typische Modest Mouse-nummers; de schreeuwerigheid van Brock maakt plaats voor de snik die zonder meer ook in zijn stem zit. Een prettig begin. Daarna wisselt het prettige en het irritante elkaar redelijkerwijs af. Op 'Dance Hall', de naam zegt het al, mag zelfs gedanst worden. Een stekelig en punky indiedance nummer dat in de verte zelfs aan Gang Of Four doet denken. Op 'Devil's Workday' gaat het richting Tom Waits, met de hulp van The Dirty Dozen Brass Band. Melig, valse blazers, het werkt niet echt. Modest Mouse is op zijn best als het midtempo indierock praktiseert. Het laatste nummer 'The Good Times Are Killing Me' maakt dat vooral duidelijk.
Al met al is Good News.. niet de waardige opvolger van The Moon & Antarctica maar wel een lekker indiealbum dat zeker geen miskoop is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/modest-mouse/good-news-for-people-who-love-bad-news/5724/
Meer Modest Mouse op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/modest-mouse
Deel dit artikel: