Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jimmy Chamberlin heeft wat meegemaakt in zijn muzikale carrière. Niet alleen vielen twee van zijn bands uit elkaar, ook zat hij tot over zijn oren in de drugsperikelen. Anno 2005 begint Chamberlin met een schone lei. Getrouwd, verhuisd en trots vader; zijn leven begint opnieuw.
Als ex-drummer voor The Smashing Pumpkins en Zwan staat Chamberlin vooral bekend als de man van de monsterdrums. Slagwerk dat met speels en lichtvoetig gemak van bruut beukend, naar dwarrelende twinkeling kon gaan. Idem dito op Life Begins Again. Als een tuimelbeker wiebelt Chamberlin met zijn Complex heen en weer tussen beste fusion-rock jams en middelmatige standaard-rockers. Tekstueel beschrijft het solodebuut Chamberlins kijk op leven, dood en (weder)geboorte; plus een dikke dot liefde. Het zingen laat hij gelukkig aan anderen over. Daarvoor horen we op Life Begins Again Bill Medley, Rob Dickinson en oud-bandmaatje Billy Corgan. Grote namen uit dito acts, desondanks moet Life Begins Again het niet hebben van deze door zang opgesmukte rockers. Het titelnummer gaat nog net, met een vrolijkheid die aan Ric Ocaseks Troublizing-album doet denken, maar daarmee hebben we het wel gehad. ‘Loki Cat’ klinkt door de flegmatieke voordracht van Corgan als een kliekje uit de afgekeurde Pumpkins-doos. En de U2-pastiche ‘Newerwaves’ doet het licht helemaal uit. Is Corgan dan toch onmisbaar voor de standaard rocktracks?
Waar The Complex de klus alleen moet klaren, lukt dat prima. Met of zonder gierende gitaren. Alsof de band in een onbezonnen jamsessie de opnameband liet lopen, komen de hoogtepunten ‘PSA’, ‘Cranes of Prey’ en ‘Owed to Daryl’ tot ons. Fusion? Ja, zeker. Rock? Soms een beetje met hier en daar zelfs een hoofdknikkend metalige riff. Met vooraan in de mix, in het brandpunt van de belangstelling, steeds weer de fabelachtige, typische Chamberlin-drums.
Life Begins Again is een echte drummersplaat die beide kanten van Chamberlin laat zien. De man kent in zijn muzikale hart twee kamers: jazz en rock. Als de band de teugels laat vieren, klinkt The Complex als een op hol geslagen raspaardje uit de stal van Tortoise. Met als bonus Chamberlins bagage uit zijn vorige bands, die net dat hardere randje teweeg brengt. Jammer blijft dat The Complex de liedjesstructuur niet wilde loslaten. Want hoe zou Life Begins Again geklonken hebben als de nummers best tien minuten of langer hadden mogen duren? Als saaie prog-exercities? Of als megaspannende jams midden tussen buitelende fusion en Pumpkins-epiek van ‘Porcelina’ of ‘Silverfuck’-klasse? Misschien horen we dat nog eens.
Tot die tijd is Life Begins Again alles behalve een ‘vanity project’ van een bezadigde rocker die lang en breed binnen is. Life Begins Again toont vooral dat Chamberlins muzikale hart op de juiste plek zit, mét 200, of 20.000 schreeuwende fans voor zijn neus. Niet over de hele linie even gelukkig uitgevoerd, maar wel een teken aan de wand: Chamberlin is terug van nooit weggeweest. Leren jasje, ineens een motor, of een groen blaadje? Geen midlife-crisis voor Jimmy Chamberlin, zijn muzikale leven is pas begonnen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-jimmy-chamberlin-complex/life-begins-again/8550/
Meer The Jimmy Chamberlin Complex op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-jimmy-chamberlin-complex
Deel dit artikel: