Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het boek van de Eerste Wereldoorlog is zwaar en lijvig. Andere adjectieven die in al hun banaliteit een plek in het inktzwarte koor verdienen: diepdonker, gruizig en diep- en dieptriest.
Welnu,Ypres, naamvlag van Tindersticks' laatste, waagt zich aan de bijna onmenselijke klus om de nachtmerrie van WO I in muziek vast te leggen. Of althans de nachtmerrie die zich voltrok in Ypres, dat zich tegenwoordig omsingeld weet door kerkhoven. Blijvende souvenirs van vier veldslagen.
Een permanente tentoonstelling in het Flanders Field Museum houdt zich bezig met het 'vieren' van de honderdste verjaardag van de Eerste Wereldoorlog. De heren van Tindersticks verzorgen bij deze expositie het permanent rondhuilende geluidsbehang. Stuart Staples, de man met de gouden traan, houdt de lippen ditmaal stijf op elkaar.
De orkestbak trekt daarentegen de mond wijdopen. Niet om een vloed aan goedkope huilviolen in het gezicht van de toeschouwer te storten, maar om een geduldige toonsluier van het allergrauwste soort uit te wasemen. Wie nog hoopte op de fluwelen slag van Tindersticks à la Curtains is dus niet alleen tien jaar te laat maar kan eveneens met bedrukt gelaat de biezen pakken.
Ypres ademt eender welke ruimte dan ook moeiteloos vol met een even oneindig als loodzwaar eb en vloed. De afwezige galm van een kerkklok, onrustige geluiden van metalen objecten en het penetrante, oeverloze geween van over elkaar heen walsende instrumenten. Geen begin, midden of eind. Er is geen oplossing. Een inktzwarte, loden zucht.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tindersticks/ypres/25445/
Meer Tindersticks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tindersticks
Deel dit artikel: