Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Woven Hand: rauw, beklemmend, bombastisch en oprecht
De groep 16 Horsepower mag dan ter ziele zijn, voor de (fans van de) voormalige frontman David Eugene Edwards lijkt er weinig veranderd. Het vroegere zijproject Woven Hand is inmiddels zijn hoofdbesteding, maar een muzikale koerswijziging heeft dit vooralsnog niet opgeleverd. Nog steeds zijn Edwards liedjes rauw, beklemmend, bombastisch en oprecht. Toch zijn er op Woven Hands nieuwste album Mosaic kleine innovaties en voorzichtige uitstapjes hoorbaar. Zo spelen folk- en gotische invloeden een grotere rol en klinkt Edwards zang donkerder en monotoner dan voorheen. En dit maakt de toch al onheilspellende muziek alleen maar intenser. (JS)
Mary Gauthier: reis langs de zelfkant van het bestaan
Het leven van Mary Gauthier is als een eeuwenoude sprookje, iets met een lelijke eend en een mooie zwaan. In dit geval gaat het verhaal over een weggelopen tienermeisje uit het godvergeten Thiboduax (Lousiana), die in jeugdgevangenissen terecht komt en daarna bijna aan drank en drugs bezwijkt. Het is echter geen sprookje als er geen gelukkige wending in het spel is. Mary Gauthier kickte af van de drugs af en besluit countryzangeres te worden. Haar absolute doorbraakalbum uit 1999 heet Drag Queens in Limousines en is een ongekend fascinerende reis langs de zelfkant van het bestaan. Bob Dylan rekent het nummer 'I
Drink' tot zijn favoriete songs. Wie weet staat hij ook vooraan bij het concert in het Patronaat. (MD)
Damien Jurado: de eenling met de akoestische gitaar
Het wil nog niet echt lukken met Damien Jurado en het grote publiek. Dat terwijl hij toch voor iedereen prachtige liedjes schrijft, die niet eens heel moeilijk in gehoor liggen. Met zijn hese stem en treurige melodieën vullt hij al bijna tien albums. Net als Richard Buckner en Mark Eitzel hoort ook stadsmens Damien Jurado eigenlijk nergens thuis en lanterfant hij lusteloos op de vage grenzen van rauwe rock, sentimentele country, en serene folk. Damien Jurado zal altijd wel de eenling met de akoestische gitaar blijven waarvan men jaren later nog steeds zal afvragen waarom hij nooit is doorgebroken. (MD)
The Resentments: rechtgeaarde supergroep
The Resentments is wat je noemt een supergroep. En zoals wel vaker met supergroepen pakt een droombezetting lang niet altijd even goed uit. Neemt niet weg dat het een groot feest moet zijn voor de rechtgeaarde countryfanaten om legendarische helden als Jud Newcomb, Stephen Bruton, Jon Dee Graham, Bruce Hughes en John Chipman gezamenlijk aan het werk te zien. De doorgewinterde leden speelden in bands van onder meer Johnny Cash, Willie Nelson en Elvis Costello. Wie vakmanschap wil horen, moet dus zeker even gaan kijken bij deze bevriende gasten. (MD)
Cracker: pure country met rockroots
Ooit was Cracker voorbestemd om uit te groeien tot een grungeband van formaat. Met veelzeggend getitelde rockhitjes als 'I Hate My Generation' had niemand kunnen vermoeden dat David Lowery plotseling honderd procent pure country ging maken. Maar wie Lowery een beetje kent van zijn vorige band, het ondefinieerbare en hippie-achtige Camper Van Beethoven, weet dat primitieve invloeden al vroeg aanwezig waren. Uiteindelijk blijkt Lowery gelijk te hebben, want grunge is volledig van het toneel verdwenen en alternatieve country wint nog altijd zichtbaar terrein. Toch zou het zomaar kunnen gebeuren dat Lowery in Haarlem zijn rockstaartje laat zien. (MD)
Ane Brun: lieflijke liedjes vol tragiek
Van de in Zweden woonachtig Noorse, Ane Brun, verscheen in 2003 Spending Time with Morgy. Een goed debuutalbum vol liefelijke liedjes over tragische onderwerpen als de liefde. Inmiddels heeft Brun drie cd’s achter haar naam staan en is zij uitgegroeid tot een vaste waarde in (de subtop van) de singer-songwriterdivisie. Haar inspiratiebronnen zijn daarbij overigens niet veranderd: Joni Mitchell en Ani Difranco. In het verleden draaide de optredens van de Noorse nogal eens uit op een saaie bedoeling en het is dan ook te hopen dat Brun in Haarlem een beetje girlpower< toont. (JS)
El Pino & the Volunteers: alternatieve countryverrassing van het jaar
‘Manhatten aan de Maas’ is misschien wat overdreven, maar duidelijk is dat Rotterdam sinds het succes van El Pino & the Volunteers meetelt in de wereld van de americana. Hun debuutalbum Molten City is de Nederlandse alternatieve countryverrassing van dit jaar. Twaalf sfeervolle liedjes staan er op het schijfje, waarvan de productie minimalistisch is. Zanger David Pino lijkt goed geluisterd te hebben naar Joey Burns en ook wat de liedstructuur en de arrangementen betreft is El Pino & the Volunteers sterk beïnvloed door Calexico. Naast een compliment is dit tegelijkertijd de zwakte van de groep. Nog meer dan Calexico, schuilt er in de muziek van El Pino een zekere saaiheid. De liedjes op Molten City zijn weinig afwisselend en het is daardoor dat de cd een beetje voortkabbelt. Gelukkig hebben ze daar live absoluut geen last van. (JS)
Verder treden op: Fred Eaglesmith, Tandy en Ben Weaver, die Graham Lindsey vervangt.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=14406
Meer Roots of Heaven Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roots-of-heaven-festival
Deel dit artikel: