Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er is weinig reden tot klagen voor de nog altijd groeiende groep liefhebbers van het betere lied. Nog een paar nachtjes slapen en dan is er voor de vijfde maal een editie van Blue Highways. Wie daarna nog niet genoeg heeft, kan altijd nog afreizen naar het noorden voor de zogeheten Rhythm & Blues Night in Groningen en in de oktobermaand Take Root in Assen. In de tussentijdse zomermaanden is sowieso nog Folkwoods voor de ruimdenkende rootsliefhebber, want van Lowlands en Pinkpop hoef je ook dit jaar niet teveel aan rootsmuziek te verwachten.
Het sympathieke startschot van het nooit eindigende festivalseizoen werd gegeven met een soort minifestival in het Haarlemse Patronaat, waar zowel in de grote als kleine zaal een interessant aantal singer-songwriters werd samengebracht dat toevallig op dat moment op tournee was in Nederland. Op het laatste nippertje werden ook nog twee artiesten uit eigen land opgetrommeld: Jan Willem Roy, alias JW Roy, en Ad Meurs, alias The Watchman (foto). Aan The Watchman de ondankbare taak om de eerste artiest te zijn op het gezamenlijke feestje van muziektijdschrift Heaven en distributielabel Lucky Dice.
The Watchman is Ad Meurs, inmiddels een graag geziene gast als voorprogramma bij concerten of festivals. Een paar maanden geleden nog gaf hij een heel aardige performance op de Townes Van Zandt-tribute in Tivoli (Utrecht). Voor het tweede Roots of Heaven Festival werd Ad Meurs bijgestaan door een paar vakbekwame muzikanten, maar zijn vaste vocale begeleidingsgroep, The Very Girls geheten, had hij deze keer achter de coulisse en het mengpaneel gelaten. Het zéér korte optreden stond in het teken van de nieuwe cd, Weep on, Willow (mooie titel, zo vind ik). De onschuldige gitaarliedjes van The Watchman verrichtten ook deze keer hee weinig kwaads als warming-up en dat roept toch een beetje gemengde gevoelens op. Enerzijds klonk het allemaal erg netjes en goed verzorgd, maar anderzijds miste de doorgaans brave arrangementen het nodige vuurwerk. Hoe dan ook: de kop was eraf.
Voor iets heftiger, vernieuwende, experimentele en zwijgzame muziek kon men direct daarna terecht bij het Amerikaanse gezelschap met de illustere naam Friends Of Dean Martinez (foto), dat nauwe banden heeft met Giant Sand en het daaruit ontsproten Calexico. Op het lage podium was vrij weinig te zien. De gitarist, drummer en de man achter de pedalsteel spraken geen woord. Ook tussen de meestal lange nummers door werd totaal niet gesproken. Slechts een heel enkele keer werd onderling overlegd. Het trio keek ook bijna voortdurend naar de grond. Het begin was nog wel aan de kalme kant, maar je merkte snel genoeg dat deze jongens iets in hun schild voerden. Ze werkten dan ook heel langzaam naar een soort climax toe, waarbij de muziek doordrenkt was met Mexicaanse invloeden. Het was alsof je zat te luisteren naar een onwaarschijnlijke combinatie van The Shadows en Explosions In The Sky die de soundtrack verzorgden voor een derderangs spaghettiwestern. Op de achtergrond was een armzalig filmdoek ophangen. Er werden vage 8mm-films vertoont om het toch nog een beetje visueel aantrekkelijk te maken, maar als je ogen sloot en alleen naar de muziek luisterde, zag je niet minder. De ingetogen muziek deed zijn werk meer dan goed.
Van het ene hoogtepunt werd je meteen in het tweede hoogtepunt gedompeld. In een propvolle zaal speelde de Canadese schone Sarah Harmer. In die kleinste zaal van het Patronaat werd lady Harmer bijgestaan door een klungelig uitziende gitarist, Michael O'Neill geheten. Om het even kort te houden: het was een werkelijk adembenemende show die de twee in Haarlem gaven. Het kon enkel en alleen vergeleken worden met Harmers debuut op Blue Highways, alwaar ze met diezelfde kwetsbare liedjes voor kippenvel zorgde. Toen al was de zaal te klein voor het aandachtig luisterende publiek en dat was nu wederom het geval in het Patronaat. Eerlijk gezegd had Sarah Harmer uit Ontario kunnen volstaan met de ronduit schitterende Nancy Griffith-cover, 'Trouble in the Fields', maar haar eigen werk was minstens zo overtuigend.
Na afloop van het indrukwekkende optreden van Sarah Harmer verkaste iedereen probleemloos naar de grotere zaal voor Johnny Dowd. Hij kwam loeihard binnenzetten met de song 'Worried Mind', waarin hij 'Jambalaya' van Hank Williams verwerkte, tot grote ergernis van diens nabestaanden. Het nummer staat op het album Pictures from Life's Other Side, waarvan hij het titelnummer in een bijna oneindige - en daarom minder geslaagde - versie aan het Patronaat-publiek liet horen. Opnieuw met Brian Wilson op drums, Michael Stark op keyboards en een speciale gaste, de sympathieke zangeres Jennie Stearns in een t-shirt van Johnny Dowd, werd een briljante en kakelverse uitvoering van 'Garden of Delight' uitgevoerd, maar ook bijna Johnny's moordballade 'Papa, Oh, Papa' en zijn huiveringwekkende vertolking van 'Last Night I Had the Strange Dream' wisten hij en gezelschap op een onovertroffen manier de nacht in te luiden.
Helaas wachtte de Nederlandse Spoorwegen niet voor Ben Weaver, JW Roy en het solo-optreden van Jennie Stearns, dus die heb ik dan ook gemist.
http://www.kindamuzik.net/live/roots-of-heaven-festival/roots-of-heaven-festival-ii/5613/
Meer Roots of Heaven Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roots-of-heaven-festival
Deel dit artikel: